ukryj menu          

Jak toczący się kamień

Like A Rolling Stone
(„Highway 61 Revisited”, 1965 Columbia)
słowa i muzyka: Bob Dylan
tłumaczenie: Sylwek Szweda 24.11.2005
( C F  C F  C F  C F )
   
       C                                          d

Kiedyś błyszczałaś jak słońca blask,

        e                            F                                    G                           G7

Rzucałaś żebrakowi drobnych garść, czyż nie było tak? czyż nie było tak?

       C                                 d

Ludzie wołali - „Uważaj zatem,

       e                   F                         G                       G7

Bo coś ci może się przytrafić i to nie jest żart, to nie jest żart!”

       F                                                G

Kto skacze, ten może przewrócić się,

       F                                  G

Ilu wyśmiałaś, przypomnij to sobie,

       F                       e        d                 C

Lecz teraz snujesz się jak ten duch,

       F                  e                d        C

Dumną laleczką nie jesteś już

       d                                                                   F           G

I o posiłek na kolanach przechodniów błagasz znów. 

 

                                         C   F  -  G

Jak czujesz się,

                               C   F  - G

Jak czujesz się

                                      C   F  - G

Bez żadnej przystani

                                         C   F  - G

I gdzie jest dom twój?

                                  C       F  - G

Samotna jak kamień

                                    C   F  - G ( C F G - z harmonijką C )

Toczący się w dół. 

 

I choć chodziłaś do najlepszych szkół,

Nie nauczono cię Panno Samotna jak masz przetrwać tu, jak masz przetrwać tu!

Nie zadawałaś się z byle kim,

Z brudnym włóczęgą, ani żadnym z nich, oni nie kłamią, nie kłamią!

Lecz wreszcie zdałaś sobie sprawę, że

Nikt z nich już stąd nie wyciągnie cię,

Więc błąkasz się po ulicach jak cień,

Żebrzesz o uśmiech, wszędzie wciskasz się

I myślisz wciąż co na tym zyskasz, co zyskasz?

  

Czy widziałaś żonglerów i ich zmarszczone brwi,

Gdy dla ciebie popisywali się i robili sztuczki, a ty…?

Krzywdzono biednych, nie mówiłaś nic,

Nie rozumiałaś wtedy, że tak nie powinno być nigdy!

Zwykłaś ujeżdżać kulawego konia

I dyplomatę z syjamskim kotem na ramieniu,

Czyż nie było ci ciężko, gdy nagle odkryłaś,

Że wszystko to żałosnym kłamstwem było

I że zgubiłaś, zgubiłaś wtedy miłość.

 

Księżniczka na wieży i wszyscy piękni ludzie

Schlebiają sobie w świecie pełnym złudzeń i snów, i snów!

Ty to zostaw lepiej, a pierścień z diamentem

Schowaj głęboko i nie stawaj z nimi w jednym rzędzie, nie stawaj już!

Napoleon w łachmanach na bezludnej wyspie,

Pobiegnij do niego, on teraz woła cię.

Gdy ci wszystko zabiorą, cóż możesz jeszcze stracić,

Gdy jesteś nikim, wiesz ile naprawdę to znaczy,

Znikają tajemnice i nie ma nic do ukrycia. 

 

d7 d7
 
24.11.2005
"Jak toczący się kamień" - Sylwek Szweda z U Pana Boga za Piecem (Bob Dylan)
U Pana Boga Za Piecem - Jak toczący się kamień @ Yapa 2017
Like a Rolling Stone (05-14-1966, Liverpool England)
The Rolling Stones & Bob Dylan Like a Rolling Stone live Rio de Janeiro
Bob Dylan`s Like a Rolling Stone-Sung By Judy Collins
Rolling Stones - Like A Rolling Stone
Green Day - Like a Rolling Stone (Bob Dylan cover)
Michael Hedges - Like a Rolling Stone
The Creation , Like A Rolling Stone
Jimi Hendrix - "Like a rolling stone"
"Like a Rolling Stone" - Bensé ( TNT Show) + Interview
John Lennon & Friends - like a rolling stone/dig it/twist and shout/la bamba/louie louie
SOPHIE HUNGER - Like a rolling stone (bob Dylan Cover)
How to Play "Like a Rolling Stone" by Bob Dylan on Guitar


”Like a Rolling Stone” (Jak toczący się kamień/Jak włóczykij) – piosenka z repertuaru Boba Dylana wydana w 1965 roku na krążku Highway 61 Revisited. Piosenka ta znalazła się na 1 miejscu listy najważniejszych 500 piosenek magazynu Rolling Stone. Jeden z najsłynniejszych utworów w dziejach muzyki rockowej.
Piosenka ta wyniosła muzykę rockową na nieznane dotąd wyżyny – do wysokiej sztuki poetyckiej.
Pierwsze nagrania piosenki odbyły się w dniach 15 i 16 czerwca 1965 roku.
W nagraniu brali udział tacy muzycy jak Mike Bloomfield (gitarzysta – poproszony przez Dylana aby nie grał „tego gó… bluesa w stylu B.B. Kinga”) oraz Al Kooper (gitarzysta – podczas nagrań grał na organach i spóźniał się o 1/16 z akordami, co przypadło Dylanowi do gustu i jest cechą charakterystyczną każdego wykonania piosenki).
Piosenka została wydana 20 lipca 1965 roku i bardzo szybko znalazła się na pierwszym miejscu wszelkich list przebojów, okupując je przez blisko 3 miesiące.
Piosenka ta została także wykorzystana jako podkład muzyczny pod klip w Barca TV
 
W zasadzie możliwe są różne interpretacje tekstu. Jedna z popularniejszych jest taka, że piosenka opowiada o kobiecie, która wychowała się w luksusie, chodziła do dobrych szkół ale nie potrafiła poradzić sobie z życiem i popadła w nałóg narkotykowy. Możliwe, że bohaterka utworu jest w jakimś stopniu wzorowana na postaci Edie Sedgwick, aktorki powiązanej ze środowiskiem Andy'ego Warhola. W tej interpretacji słowa 'Napoleon w łachmanach' miałyby się odnosić do Warhola. Choć Dylan popadł w konflikt z Warholem właśnie z powodu Sedgwick (oskarżał go o wciągnięcie jej w heroinowy nałóg), to nie jest pewne czy poznał Sedgwick przed nagraniem utworu.

 
 Highway 61 Revisited – szósty album studyjny i jeden z najważniejszych w dyskografii Boba Dylana. Album regularnie ląduje w pierwszej dziesiątce zestawień płyt wszech czasów, m. in. znalazł się na 5. miejscu wszech czasów w rankingu Mojo Magazine (1995) i 4. miejscu w rankingu magazynu Rolling Stone (2003)[1]. W zestawieniu Top Ten Reviews album zajął 1 miejsce (na 208 albumów) za rok 1965, 5 miejsce (na 5308 albumów) za lata 60. XX wieku, i 11 miejsce (na 455,808 albumów) w ogóle.
Jest to pierwszy album Dylana nagrany w całości z towarzyszeniem grupy rockowej. Był wyrazem buntu Dylana nie tylko wobec establishmentu i kultury amerykańskiej klasy średniej lat sześćdziesiątych, lecz także buntem wobec własnych fanów, którzy nie akceptowali elektrycznych eksperymentów Dylana z wcześniejszej płyty Bringing It All Back Home. Takie piosenki jak "Like a Rolling Stone" i "Ballad of a Thin Man" zalicza się do jego najpopularniejszych i najbardziej wpływowych utworów.
Droga nr 61, nazywana czasem "Blues Highway," biegnie z Nowego Orleanu przez Memphis, stan Iowa i Minnesotę do granic Kanady. Regularnie występuje w tekstach piosenek bluesowych, na przykład Freda McDowella "61 Highway" czy Jamesa "Son" Thomasa"Highway 61". Bessie Smith zginęła w wypadku na niej, a Robert Johnson miał sprzedać swą duszę diabłu na skrzyżowaniu drogi 61 z 49. Elvis Presley wychował się w budynkach tuż przy drodze 61 a Martin Luther King, Jr. został zastrzelony w motelu przy niej.
Robert Shelton powiedział w wywiadzie dla BBC: "Nastoletni Dylan podróżował tą drogą słuchając radia... Droga 61 stałą sie dla niego, jak sądzę, symbolem wolności, podróżowania, niezależności i szansy na wyrwanie się z życia w Hibbing."
 
Utwór "Like a Rolling Stone" (drugi po Mixed Up Confusion singel w karierze Dylana) został ukończony w połowie lipca 1965. Reszta albumu powstała w 4 dni po legendarnym występie Dylana w Newport. Na tej sesji powstał też trzeci singel Dylana - "Positively 4th Street", który nie zmieścił się na longplayu.
W maju 1965 roku Dylan odbył tournée po Anglii (osiem koncertów w dwa tygodnie). Pod koniec tournée odbyła się premiera płyty Bringing It All Back Home, która w miesiąc osiągnęła szczyty brytyjskich list przebojów. Sukces komercyjny szedł w parze z niezadowoleniem folkowych fanów, którzy odczytali nowe, elektryczne wcielenie Dylana jako zaprzedanie się muzyce popularnej.
Dylan ryzykował karierę, ale był zdeterminowany by podążać w nowym kierunku. Dużo słuchał angielskiego ruchu R&B między innymi The Rolling Stones, The Yardbirds czy The Animals, którzy zasłynęli interpretacją jego wykonania "House of the Rising Sun", które był dokładną kopią wersji Dave'a Van Ronka.
W tym czasie bardzo dużo pisał. Był bliski ukończenia książki Tarantula. "Napisałem coś długiego na dwadzieścia stron i z tego wyciągnąłem 'Like a Rolling Stone'", powiedział w 1966 roku.
Planował nagrać singel i razem z producentem Tomem Wilsonem rozpoczął kompletować zespół. Zatrudnił Mike'a Bloomfielda, gitarzystę zespołu Paul Butterfield Blues Band, którego spotkał już wcześniej w Chicago w 1963 roku. Na sesji z 15 lipca w Nowym Jorku w studiu wytwórni Columbia byli też obecni: pianista Frank Owens, basista Russ Savakus, perkusista Bobby Gregg i gitarzysta Al Kooper, młody muzyk zaproszony przez Wilsona.
15 lipca muzycy pracowali nad "It Takes a Lot to Laugh, It Takes a Train to Cry", "Sitting on a Barbed Wire Fence," i "Like a Rolling Stone". Po nieudanych próbach z pierwszymi dwoma utworami, Dylan postanowił spróbować z "Like a Rolling Stone".
Po kilku wykonaniach, które nieusatysfakcjonowały Dylana, postanowił zmienić plany i użyć w tym utworze równocześnie pianina wraz z organami. Kooper zgłosił się na ochotnika do gry na organach i mimo że Wilson wiedział, iż on nigdy nie grał na tym instrumencie, zezwolił mu na grę. Partia organów autorstwa Koopera spodobała się Dylanowi. Poprosił Wilsona by nagrał ją głośniej.
Wszystko, co zostało tego dnia nagrane, zostało odrzucone, ale wyznaczyło kierunek, którym podążali muzycy. Następnego dnia nagrano jeszcze kilkanaście prób wykonania "Like a Rolling Stone". Czwarte z nich zostało wybrane na płytę.
Dylan, choć nagrywał ten utwór na singel, zdecydował się umieścić go w większej całości. Spędził trochę czasu w swoim świeżo kupionym domu wybudowanym w kolonii Byrdcliffe w Woodstock na pisaniu pozostałych utworów.
W międzyczasie Dylan zaliczył występ na Newport Folk Festival. Zdecydował się na towarzyszenie zespołu bluesowego, co nie spodobało się dyrekcji festiwalu. Gwiazdy bluesa takie jak Muddy Waters były wcześniej zapraszane, ale inaczej sprawa się miała z nieznanymi szerzej młodymi muzykami: Kooperem, Goldbergiem i trzema członkami The Paul Butterfield Blues Band gitarzystą Bloomfieldem, basistą Jerome Arnoldem i perkusistą Samem Layem.
Dylan będąc gwiazdą wieczoru ku zaskoczeniu publiczności i towarzyszących mu muzyków zdecydował się tylko na trzy utwory: "Maggie's Farm", "Like a Rolling Stone" i "Phantom Engineer" (wczesna wersja "It Takes a Lot to Laugh"). Zespół grał bardzo głośno. Nie było słychać tego, co Dylan śpiewa. Część publiczności wygwizdała Dylana. Istnieje legenda wedle której, Pete Seeger chciał za kulisami przeciąć kable, ale został powstrzymany. Dylan po trzech piosenkach zszedł ze sceny i dopiero po chwili wrócił jeszcze sam na scenę, by zagrać "It's All Over Now, Baby Blue" i "Mr. Tambourine Man".
Cztery dni później, 29 lipca, Dylan wrócił do studia. Z nieznanych powodów Wilson został zastąpiony przez Boba Johnstona, a do muzyków dołączył pianista Paul Griffin.
Na pierwszej sesji nagrano "Tombstone Blues", "It Takes a Lot to Laugh" i "Positively 4th Street". Następnego dnia powstała ostateczna wersja "From a Buick 6", ale najwięcej czasu pochłonęła muzykom praca na "Can You Please Crawl Out Your Window?". Dylan nie był zadowolony i przeniósł nagranie utworu na później. Nagrano też "Desolation Row" z całym zespołem, ale rezultaty również nie satysfakcjonowały Dylana. W przeciągu kolejnych dni powstały "Highway 61 Revisited", "Just Like Tom Thumb's Blues", "Queen Jane Approximately" i "Ballad of a Thin Man". Na basie grał Harvey Brooks, a na bębnach Sam Lay. Dylan spróbował wykonać "Desolation Row" z okrojoną aranżacją. Ostateczna wersja tego utworu na dwie gitary akustyczne powstała 4 sierpnia. Było siedem prób z nowym gitarzystą Charliem McCoyem, a ostateczna wersja powstała z połączenia dwóch ostatnich.
 
Jeden z najsłynniejszych utworów w historii muzyki rockowej, "Like a Rolling Stone" opowiada o kobiecie, która wychowała się w luksusie, ale nie potrafiła poradzić sobie z życiem i popadła w nałóg narkotykowy.
Tuż po wypuszczeniu singla na rynek brytyjski, Paul McCartney usłyszał go u Johna Lennona. "Było piękne.. Pokazał nam wszystkim, że można pójść jeszcze dalej", powiedział. Bardzo młody wówczas Bruce Springsteen usłyszał nagranie, gdy jechał samochodem ze swoją matką: "Poczułem się jakby ktoś wykopem otworzył drzwi do mojego umysłu", wspominał. A tak mówił o tym utworze Frank Zappa: "Chciałem rzucić granie, bo poczułem, że po tym utworze nie można już nagrać nic więcej".
Niektórzy twierdzą, że bohaterka utworu jest wzorowana na postaci Edie Sedgwick powiązanej ze środowiskiem Andy'ego Warhola. Słowa 'Napoleon w łachmanach' miałyby się odnosić do Warhola. Choć Dylan popadł w konflikt z Warholem właśnie z powodu Sedgwick (oskarżał go o wciągnięcie jej w heroinowy nałóg), to poznał Sedgwick już po nagraniu utworu.
 
 

Śpiewnik

Folder plików

 

Najnowsze piosenki

więcej
 
na górę