Still Waiting At The Door

No footsteps. No voices. Just me… And the ticking of time." This house was once a heartbeat, full of light, Now shadows stretch across the night. Chairs still set, plates untouched, But the silence weighs like iron, and it's too much. They left without a final glance, No goodbye, not a single chance. I still leave the porch light on— As if the dead know where they belong. I speak to the air, But nothing replies. These walls know my grief, But they can't cry. Still waiting at the door, Hoping you'll return once more. Time has turned to rust in me, I'm screaming—but no one sees. Let me tell you I loved you all, Before I take my final fall. Still waiting… still bleeding… At the door. The halls still creak with your ghosted feet, Your laughter's gone but the ache repeats. I count the cracks along the floor, Each one a year I waited for. My voice is dry from calling out, But silence is what love's about? You vanished like you never cared— But I stayed behind, unprepared. Do you feel the cold where my heart used to be?! Do you hear the truth buried underneath me?! I kept the fire lit with my bare hands— But you all just ran… You all just ran! I built this home on broken trust, Now all that's left returns to dust. Still waiting at the door, Hoping you'll return once more. Time has turned to rust in me, I'm screaming—but no one sees. Let me tell you I loved you all, Before I take my final fall. Still waiting… still fading… At the door. Still waiting at the door, Tears dried out on the floor. If I could speak just once— I'd say I loved you more than enough. Let that truth reach your core… While I rot behind this door. "If you ever come back… Don't knock. Just walk in. I'm still here. Still waiting at the door.

„Żadnych kroków. Żadnych głosów. Tylko ja… I tykanie czasu”. Ten dom kiedyś był biciem serca, pełnym światła, Teraz cienie rozciągają się przez noc. Krzesła wciąż ustawione, talerze nietknięte, Ale cisza waży jak żelazo i jest zbyt wiele. Odeszli bez ostatniego spojrzenia, Bez pożegnania, ani jednej szansy. Wciąż zostawiam światło na ganku zapalone — Jakby zmarli wiedzieli, gdzie jest ich miejsce. Mówię do powietrza, Ale nic nie odpowiada. Te ściany znają mój smutek, Ale nie mogą płakać. Wciąż czekają przy drzwiach, Mając nadzieję, że wrócisz raz jeszcze. Czas zamienił się we mnie w rdzę, Krzyczę — ale nikt nie widzi. Pozwólcie mi powiedzieć, że was wszystkich kochałam, Zanim poniosę ostateczny upadek. Wciąż czekam… wciąż krwawię… Przy drzwiach. Korytarze wciąż skrzypią od twoich zjaw, Twój śmiech odszedł, ale ból powraca. Liczę pęknięcia na podłodze, Każde z nich to rok, na który czekałem. Mój głos jest suchy od wołania, Ale cisza jest tym, o co chodzi w miłości? Zniknąłeś, jakby nigdy cię to nie obchodziło— Ale zostałem w tyle, nieprzygotowany. Czy czujesz zimno tam, gdzie kiedyś było moje serce?! Czy słyszysz prawdę pogrzebaną pode mną?! Podtrzymywałem ogień gołymi rękami— Ale wy wszyscy po prostu uciekliście… Wy wszyscy po prostu uciekliście! Zbudowałem ten dom na złamanym zaufaniu, Teraz wszystko, co pozostało, wraca do prochu. Wciąż czekam przy drzwiach, Mając nadzieję, że wrócisz raz jeszcze. Czas zamienił się we mnie w rdzę, Krzyczę — ale nikt nie widzi. Pozwólcie mi powiedzieć, że was wszystkich kochałem, Zanim poniosę ostateczny upadek. Wciąż czekam… wciąż blednę… Przy drzwiach. Nadal czekam przy drzwiach, Łzy wyschły na podłodze. Gdybym mógł przemówić choć raz— Powiedziałbym, że kochałem cię bardziej niż wystarczająco. Pozwól tej prawdzie dotrzeć do twojego sedna... Podczas gdy ja gniję za tymi drzwiami. „Jeśli kiedykolwiek wrócisz... Nie pukaj. Po prostu wejdź. Wciąż tu jestem. Wciąż czekam przy drzwiach.”