Życzenie
(„Gdybym ja była słoneczkiem na niebie”)
F C F0 F B F
Gdybym ja była słoneczkiem na niebie,
F0 F C F
Nie świeciłabym jak tylko dla ciebie,
A d A d
Ani na wody, ani na lasy.
G7 C C7
Ale na wszystkie czasy,
F C F0 F B F
Pod twym okienkiem i tylko dla ciebie.
F0 F C F
Gdybym w słoneczko mogła zmienić siebie.
F C F0 F B F
Gdybym ja była ptaszkiem z tego gaju,
F0 F C F
Tylko bym w twoim chciała śpiewać kraju,
A d A d
Ani na wody, ani na lasy,
G7 C C7
Ale po wszystkie czasy,
F C F0 F B F
Pod twym okienkiem i tylko dla ciebie,
F0 F C F
Czemuż nie mogę w ptaszka zmienić siebie!
F0
Fryderyk Chopin - Pieśni - Życzenie - op. 74 nr. 1
Janczuk gdybym ja byla sloneczkiem na niebie
Fryderyk Chopin - Życzenie G-dur op. 74 (słowa Stefan Witwicki)
Martyna & Dagmara Melosik - "Życzenie" (arr. / piano: Adam Sztaba)
Fryderyk Franciszek Chopin (ur. 22 lutego lub 1 marca 1810↓ w Żelazowej Woli, zm. 17 października 1849 w Paryżu) – polski kompozytor i pianista.
Przedstawiciel muzyki okresu romantyzmu, nazywany poetą fortepianu. U źródeł jego twórczości leżała wrażliwość artystyczna oraz umiejętność czerpania wzorców z polskiej muzyki ludowej. Jego przyjaciółką i towarzyszką życia była pisarka George Sand.
w 1827. Jest jedną z najważniejszych, a zarazem najsłynniejszych utworów Chopina
tego gatunku. Napisana do słów Stefana Witwickiego. Jest drugim utworem gatunku
(mimo op. 74 nr 1).
Stefan Witwicki (ur. 13 września 1801 roku w Janowie na Podolu - zm. 15 kwietnia 1847 roku w Rzymie) - polski poeta romantyczny, publicysta.
Od 1822 roku przebywał w Warszawie. Tu rozpoczął karierę zawodową w Komisji Rządowej Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. Dzięki opiece wuja Józefa Lipińskiego, młody i zdolny poeta i krytyk był chętnie podejmowany na salonach Warszawy Królestwa Kongresowego. Przyjaźnił się także z młodymi artystami: Fryderykiem Chopinem, Maurycym Mochnackim, Bohdanem Zaleskim, Antonim Edwardem Odyńcem. Nazywano go pan Mery - od imienia jego charta, z którym chętnie spacerował po Nowym Świecie. Jego artykuły zwróciły uwagę samego Mickiewicza, który tak pisał o nim z Petersburga w liście do Odyńca w lipcu 1828 r.:
”Witwicki bardzo nas zadziwił. Artykuł o reputacjach [pisarzy] wyborny! stylem wcale nie warszawskim, bo czystym, jasnym i mocnym. Witwicki mógłby wielką zrobić literaturze przysługę, zajmując się historią literatury i krytyką […]”.
Z powodu wątłego zdrowia nie brał bezpośredniego udziału w powstaniu listopadowym, napisał jednak kilka wierszy patriotycznych, które przyniosły mu rozgłos (m.in. parafrazę „Mazurka Dąbrowskiego). W 1832 roku dobrowolnie udał się na emigrację. Należał do współzałożycieli Towarzystwa Braci Zjednoczonych w Paryżu. Początkowo blisko przyjaźnił się z Adamem Mickiewiczem, zerwał jednak tę przyjaźń po przyjęciu przez Mickiewicza nauk Andrzeja Towiańskiego. Wytrącony z przyjacielskiego układu, nie mógł zaakceptować nowego środowiska poety. Odtąd wszelkimi środkami walczył o zbawienie duszy i ocalenie geniuszu poetyckiego Mickiewicza, demaskując doktrynę towianizmu jako herezję. Pod koniec życia przyjaźnił się z Cyprianem Kamilem Norwidem. Odizolowany od świata przez postępującą chorobę (cierpiał na kręgosłup i nogi), udał się do Rzymu, gdzie zmarł na ospę.
Opublikował między innymi: dramat Edmund (1829), tom wierszy Piosenki sielskie (1830), spopularyzowanych zwłaszcza po tym, jak melodie do nich skomponowali Fryderyk Chopin i Stanisław Moniuszko, parafrazy Poezje biblijne (1830), dziennik z okresu powstania Moskale w Polsce (1833), zbiór wierszy modlitewnych Ołtarzyk polski, wysoko cenione moralistyczne publikacje Wieczory pielgrzyma (1837-1845), Listy z zagranicy (1842), broszurę krytykującą towianizm Towiańszczyzna wystawiona i aneksami objaśniona (1844).