Trzy miłości
Tri Lyubvi
d A
Pierwsza miłość z wiatrem gna, z niepokoju drży
g C F
Druga miłość życie zna i z tej pierwszej drwi.
g d
A ta trzecia jak tchórz, w drzwiach przekręca klucz
A d
I walizkę ma spakowaną już.
g C F
A ta trzecia jak tchórz, w drzwiach przekręca klucz
g d A d
I walizkę ma spakowaną już.
Pierwsza wojna - pal ją sześć, to już tyle lat!
Druga wojna - jeszcze dziś, winnych szuka świat.
A tej trzeciej, co chce przerwać nasze dni,
Winien będę ja, winien będziesz ty.
Pierwsze kłamstwo, myślisz: ech, zażartował ktoś.
Drugie kłamstwo, gorzki śmiech, śmiechu nigdy dość.
A to trzecie, gdy już przejdzie przez twój próg,
Głębiej zrani się, niż na wojnie wróg.
Bułat Okudżawa - Tri Lyubvi (Trzy miłości)
"Three Loves" (Trzy miłości); B.Okudzhava - Sława Przybylska (7)
TRZY MIŁOŚCI - Janina Szweda
Trzy miłości - BUŁAT OKUDŻAWA PO POLSKU - Włodzimierz Votka
Bogdan Łazuka - Trzy miłości
04. Trzy miłości / Paweł Orkisz
Bułat Szałwowicz Okudżawa, (ros.: Булат Шалвович Окуджава, gruz.: ბულატ ოკუჯავა) ur. 9 maja 1924 w Moskwie, zm. 12 czerwca 1997 w Paryżu - rosyjski bard, poeta, prozaik, kompozytor ballad, pieśni lirycznych i satyrycznych, dramaturg.
Bułat Okudżawa był synem Ormianki i Gruzina. Jego rodziców, zagorzałych bolszewików i działaczy komunistycznych, spotkał los podobny do losu wielu ludzi żyjących w epoce terroru stalinowskiego. Ojciec (pierwszy sekretarz lokalnego komitetu partii w Niżnym Tagile) został rozstrzelany w 1937 roku, natomiast matka (pełniąca funkcję sekretarza rajkomu) skazana na dziesięć lat w obozie (łącznie spędziła 18 lat w łagrze). Razem z bratem wychowywał się u babki, w niełatwym czasie i trudnych warunkach życiowych. Po okresie wielkiej czystki, naznaczony stygmatem wroga ludu starał się o zaufanie władzy. Podczas II wojny światowej, w wieku 18 lat przerwał naukę i podjął, jako ochotnik, służbę wojskową. W 1942 roku został wysłany na front. Był kilkakrotnie ranny. Po zakończeniu wojny był pracownikiem fizycznym, zaliczył eksternistycznie pozostałe klasy szkoły średniej i rozpoczął studia na wydziale filologicznym uniwersytetu w Tbilisi. Wtedy też debiutował na łamach gazety Leninowski sztandar (Ленинское знамя). W 1950 roku, po ukończeniu studiów, rozpoczął pracę jako nauczyciel w wiejskiej szkole w okolicach Kaługi (Калугa). Na fali odwilży wstąpił do partii. Po powrocie w 1956 roku matki z zesłania (została zrehabilitowana) powrócił do Moskwy. Tam też, najpierw w gronie przyjaciół, później już publicznie, zaczął śpiewać swoje wiersze, akompaniując sobie na gitarze. Z początku występował wspólnie z innymi rosyjskimi poetami: Bellą Achmaduliną, Jewgienijem Jewtuszenko, Andriejem Wozniesieńskim.
Od tego momentu, w miarę zdobywania przez Okudżawę popularności, aparat partyjny przyglądał się jego twórczości z rosnącą dezaprobatą, on natomiast coraz bardziej dystansował się wobec swoich wcześniejszych poglądów. Nie mogąc mówić wprost o bieżących sprawach, pisał powieści historyczne (najczęściej osadzone w okresie XIX wieku), których bohaterami byli romantyczni buntownicy sprzeciwiający się tyranii. Walczyli oni na przegranej pozycji, będąc świadomi beznadziejności swego losu. Mimo to bez wahania decydowali się poświęcić swe życie w imię wyznawanych wartości.
Największą sławę zdobył jako poeta i bard. Początkowo jego wiersze dostępne były tylko w drugim obiegu, powielane w samizdacie, dopiero później artysta miał możliwość oficjalnego wykonywania swoich dzieł. W poezji Okudżawy dominuje klimat zadumy, smutku, refleksji nad ludzkim losem. Częstym motywem jest wojna, jednak bywa ona zazwyczaj jedynie tłem dla egzystencjalnych rozważań, najważniejszym tematem jest bowiem dramat jednostki zmagającej się z życiem. W utworach zauważalna jest też więź emocjonalna poety z Arbatem, starą moskiewską ulicą, na której w dzieciństwie mieszkał. Staje się ona symbolem, jednoznacznie utożsamianym z Okudżawą. Miejscem szarym, typowym, pełnym codziennych problemów zwykłych ludzi, a jednocześnie magicznym, mistycznym, pełnym tajemnic.
Niedługo przed śmiercią Bułat Okudżawa przyjął prawosławny chrzest. Na chrzcie otrzymał imię Paweł.
Wojciech Młynarski (ur. 26 marca 1941 w Warszawie), poeta, reżyser i wykonawca piosenki autorskiej, satyryk, artysta kabaretowy, autor tekstów piosenek i librett, tłumacz, znany przede wszystkim z autorskich recitali.
Absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. Tomasza Zana w Pruszkowie.
Debiutował na początku lat 60. w kabarecie i teatrze w klubie studenckim Hybrydy. W 1963ukończył polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim, zaprezentował się również na Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu jako autor tekstu piosenki Ludzie to kupią wykonywanej przez Janinę Ostalę.
Od połowy lat 60. współpracował z kabaretami (Dudek, Owca i Dreszczowiec). Utwory z tego okresu to m.in.: W Polskę idziemy, Po prostu wyjedź w Bieszczady, Ludzie to kupią, W co się bawić. Pracował również w telewizyjnej redakcji rozrywki. Stworzył wówczas cykl Porady sercowe, w tym utwór Polska miłość, a także piosenkę Niedziela na Głównym (1964) nawiązującą do Dimanche à Orly Gilberta Bécauda.
W latach 70. zaczął pisać większe formy, zwłaszcza libretta operowe i musicalowe: Henryk VI na łowach, Cień, Awantura w Recco. Jest autorem przekładów piosenek z musicali: Kabaret, Jesus Christ Superstar i Chicago. Na scenie Teatru Ateneum realizował również programy autorskie poświęcone wybitnym artystom i twórcom, m.in.: Brelowi, Hemarowi, Ordonównie oraz Wysockiemu.
Uznawany jest za twórcę nowej formy artystycznej - tzw. felietonów śpiewanych. Teksty autorstwa lub w przekładzie Wojciecha Młynarskiego zostały zamieszczone w książce "Moje ulubione drzewo czyli Młynarski obowiązkowo" wydanej w 2007 przez Społeczny Instytut Wydawniczy Znak (ISBN 978-83-240-0900-8).
Stryjeczny wnuk Emila Młynarskiego, brat Barbary Ahrens. Córka Emila Młynarskiego i ciotka Wojciecha, Aniela zwana także Neli, wyszła za mąż za słynnego pianistę Artura Rubinsteina. Dzieci Anieli i Artura Rubinsteinów, m.in. aktor John Rubinstein i fotografka Eva Rubinstein, są kuzynami drugiego stopnia Wojciecha Młynarskiego.
Był żonaty z Adrianną Godlewską. Ich dziećmi są prezenterki telewizyjne: Agata i Paulina. Mają także syna Jana.
Cierpi na chorobę afektywną dwubiegunową.
