ukryj menu          

Ballada o dziewczynie co piła gorące mleko

słowa: Agnieszka Osiecka
muzyka: Katarzyna Sobolewska
 D                        fis                           G                       D

Są małe stacje wielkich kolei, nieznane jak obce imiona,

    G                 D                              G                       A

Małe stacje wielkich kolei, jakiś napis i lampa zielona.

 D                         fis                            G                       D

Na takiej stacji dawno już temu, z daleka jadąc, z daleka

        G                                     D                               A                   D

Widziałem dziewczynę w niebieskim szaliku, jak piła gorące mleko.

 

   G                           D                             G                   D

Teraz tamtędy już nigdy nie jeżdżę, a miasto moje daleko.

           G                       D                                     A                  D

Lecz myślę czasem o tamtej dziewczynie, jak piła gorące mleko.

    G                         D                   G                        D

I nieraz chciałbym aby tu była, może to miałoby sens.              

                  G                           D      A                                     D   

Jak ona śmiesznie to mleko piła, gapiąc się na mnie spod rzęs.

 

 

Mam swoje sprawy, inne podróże i nie tamtędy mi droga.

Lubię ulice wesołe i długie i kolorowe światła na rogach.

Może ma chłopca tamta dziewczyna, a może wybrała się w świat.

Albo po prostu może jest głupia, jak jej siedemnaście lat.

 

Zresztą to przecież nie ma znaczenia, mieszkam naprawdę daleko.

Lecz myślę czasem o tamtej dziewczynie, jak piła gorące mleko.

I nieraz chciałbym aby tu była, a może to miałoby sens.

Jak ona śmiesznie to mleko piła, gapiąc się na mnie spod rzęs.

Ballada o dziewczynie, która piła gorące mleko

Agnieszka Osiecka (ur. 9 października 1936 w Warszawie, zm. 7 marca 1997 tamże) – polska poetka, autorka tekstów piosenek, pisarka, reżyser teatralny i telewizyjny, dziennikarka.
Studiowała dziennikarstwo na Uniwersytecie Warszawskim (1952-1956) oraz reżyserię w Wyższej Szkole Teatralnej i Filmowej w Łodzi (1957-1961). Od 1954 roku związana była z STS-em (Studenckim Teatrem Satyryków), w którego radzie zasiadała do roku 1972. To właśnie w STS-ie zadebiutowała jako autorka tekstów piosenek; napisała ich dla tej sceny 166.
W latach 1954-1957 publikowała swoje teksty, eseje i reportaże w „Głosie Wybrzeża”, „Nowej Kulturze”, „Sztandarze Młodych” i „Po Prostu”. Później pisała również w „Literaturze”, „Kulturze” i „Polsce”. Była członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.
Przez 7 lat prowadziła w Polskim Radiu Radiowe Studio Piosenki, które wydało ponad 500 piosenek i pozwoliło na wypromowanie wielu wielkich gwiazd polskiej estrady.
Od 1994 roku była związana z Teatrem Atelier w Sopocie, dla którego napisała swoje ostatnie sztuki i songi – uznane przez krytykę za najdoskonalsze w jej artystycznym dorobku. Dziś jest patronką tego sopockiego teatru. Co roku odbywają się w nim półfinałowe koncerty konkursu na interpretację piosenek Agnieszki Osieckiej pod nazwą Pamiętajmy o Osieckiej. Prócz tego jej imieniem nazwano studio Programu III Polskiego Radia, gdzie odbywają się prestiżowe koncerty gwiazd polskich i zagranicznych.
Zmarła 7 marca 1997 r. w wyniku choroby nowotworowej (rak jelita grubego), została pochowana na warszawskich Powązkach – kwatera 284b. Dorobkiem Agnieszki Osieckiej zajmuje się założona przez córkę poetki Agatę Passent Fundacja Okularnicy. Obecnie wydaje 14-tomowy Wielki śpiewnik Agnieszki Osieckiej. W 1997 roku na Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu Magda Umer przedstawiła wyreżyserowany przez siebie koncert-spektakl Zielono mi, składający się z piosenek Agnieszki Osieckiej, w którym wystąpiła plejada gwiazd polskiej estrady muzycznej.

”Panna Czaczkes” - tak nazywał ją pieszczotliwie Marek Hłasko. Ich romans zaczął się rozwijać na przełomie 1956 i 1957 roku. Osiecka była wtedy 21-letnią studentką, która działała w STS-ie, natomiast Hłasko był doskonale znany w całym kraju dzięki sukcesowi wydawniczemu swego opowiadania „Pierwszy krok w chmurach”. Znajomość ta przebiegała dość burzliwie, z czasem ze względu na fakt, że Hłasko nie mógł wrócić do Polski po wyjeździe za granicę. Osiecka zaś usilnie, lecz bezskutecznie zabiegała u ówczesnych władz o pozwolenie na powrót Hłaski do kraju. Agnieszka z Markiem spotkała się dopiero - po raz ostatni - w kwietniu 1968 roku w Los Angeles. Osiecka odbywała wówczas podróż stypendialną po Ameryce. Została jej po Marku maszyna do pisania. Stała na biurku Agnieszki do końca jej życia. I została jego korespondencja. Marek już nie żył, nie żył jej ojciec, gdy napisała wiersz, któremu dała tytuł Konieczny.
Córka pianisty Wiktora Osieckiego i Marii Osieckiej z domu Sztechman. Była żoną Wojciecha Jesionka, a po rozwodzie w latach 1963–1964 Wojciecha Frykowskiego.
Matka dziennikarki Agaty Passent (ze związku z Danielem Passentem).
 

Śpiewnik

Folder plików

 

Najnowsze piosenki

więcej
 
na górę