Aleksander Siergiejewicz Puszkin
a E7
Co było – nie wróci, i szaty rozdzierać by próżno.
C G7 C A7
Cóż, każda epoka ma własny obyczaj i ład…
d G7 a
A przecież mi żal, że tu, w drzwiach, nie pojawi się Puszkin –
a F7 E7 a - A7
tak chętnie bym dziś choć na kwadrans na koniak z nim wpadł.
d G7 a
A przecież mi żal, że tu, w drzwiach, nie pojawi się Puszkin –
a F7 E7 a - E
tak chętnie bym dziś choć na kwadrans na koniak z nim wpadł.
Dziś już nie musimy piechotą się wlec na spotkanie –
i tyle jest aut, i rakiety unoszą nas w dal…
A przecież mi żal, że po Moskwie nie suną już sanie,
i nie ma już sań, i nie będzie już nigdy, a żal!
Przyjmuję pojętny mój wiek, mego stwórcę i mistrza,
ten trzeźwy mój wiek, doświadczony mój wiek pragnę czcić…
A przecież mi żal, że jak dawniej śnią nam się bożyszcza
i jakoś tak jest, że gotowiśmy czołem im bić.
No cóż, nie na darmo zwycięstwem nasz szlak się uświetnił,
i wszystko już jest – cicha przystań, nonajron i wikt…
A przecież mi żal, że nad naszym zwycięstwem niejednym
górują cokoły, na których nie stoi już nikt.
Co było – nie wróci; wychodzę wieczorem na spacer
i nagle spojrzałem na Arbat i – ach, co za gość! –
rżą konie u sań, Aleksander Siergiejewicz przechadza się,
ach, głowę bym dał, że już jutro wydarzy się coś!
co było....nie wróci ,,, -Bułat Okudżawa
A przecież mi żal - E. Fetting
KORYCKI ŻUKOWSKA - Aleksander Siergiejewicz Puszkin
Bułat Szałwowicz Okudżawa, (ros.: Булат Шалвович Окуджава, gruz.: ბულატ ოკუჯავა) ur. 9 maja 1924 w Moskwie, zm. 12 czerwca 1997 w Paryżu - rosyjski bard, poeta, prozaik, kompozytor ballad, pieśni lirycznych i satyrycznych, dramaturg.
Bułat Okudżawa był synem Ormianki i Gruzina. Jego rodziców, zagorzałych bolszewików i działaczy komunistycznych, spotkał los podobny do losu wielu ludzi żyjących w epoce terroru stalinowskiego. Ojciec (pierwszy sekretarz lokalnego komitetu partii w Niżnym Tagile) został rozstrzelany w 1937 roku, natomiast matka (pełniąca funkcję sekretarza rajkomu) skazana na dziesięć lat w obozie (łącznie spędziła 18 lat w łagrze). Razem z bratem wychowywał się u babki, w niełatwym czasie i trudnych warunkach życiowych. Po okresie wielkiej czystki, naznaczony stygmatem wroga ludu starał się o zaufanie władzy. Podczas II wojny światowej, w wieku 18 lat przerwał naukę i podjął, jako ochotnik, służbę wojskową. W 1942 roku został wysłany na front. Był kilkakrotnie ranny. Po zakończeniu wojny był pracownikiem fizycznym, zaliczył eksternistycznie pozostałe klasy szkoły średniej i rozpoczął studia na wydziale filologicznym uniwersytetu w Tbilisi. Wtedy też debiutował na łamach gazety Leninowski sztandar (Ленинское знамя). W 1950 roku, po ukończeniu studiów, rozpoczął pracę jako nauczyciel w wiejskiej szkole w okolicach Kaługi (Калугa). Na fali odwilży wstąpił do partii. Po powrocie w 1956 roku matki z zesłania (została zrehabilitowana) powrócił do Moskwy. Tam też, najpierw w gronie przyjaciół, później już publicznie, zaczął śpiewać swoje wiersze, akompaniując sobie na gitarze. Z początku występował wspólnie z innymi rosyjskimi poetami: Bellą Achmaduliną, Jewgienijem Jewtuszenko, Andriejem Wozniesieńskim.
Od tego momentu, w miarę zdobywania przez Okudżawę popularności, aparat partyjny przyglądał się jego twórczości z rosnącą dezaprobatą, on natomiast coraz bardziej dystansował się wobec swoich wcześniejszych poglądów. Nie mogąc mówić wprost o bieżących sprawach, pisał powieści historyczne (najczęściej osadzone w okresie XIX wieku), których bohaterami byli romantyczni buntownicy sprzeciwiający się tyranii. Walczyli oni na przegranej pozycji, będąc świadomi beznadziejności swego losu. Mimo to bez wahania decydowali się poświęcić swe życie w imię wyznawanych wartości.
Największą sławę zdobył jako poeta i bard. Początkowo jego wiersze dostępne były tylko w drugim obiegu, powielane w samizdacie, dopiero później artysta miał możliwość oficjalnego wykonywania swoich dzieł. W poezji Okudżawy dominuje klimat zadumy, smutku, refleksji nad ludzkim losem. Częstym motywem jest wojna, jednak bywa ona zazwyczaj jedynie tłem dla egzystencjalnych rozważań, najważniejszym tematem jest bowiem dramat jednostki zmagającej się z życiem. W utworach zauważalna jest też więź emocjonalna poety z Arbatem, starą moskiewską ulicą, na której w dzieciństwie mieszkał. Staje się ona symbolem, jednoznacznie utożsamianym z Okudżawą. Miejscem szarym, typowym, pełnym codziennych problemów zwykłych ludzi, a jednocześnie magicznym, mistycznym, pełnym tajemnic.
Niedługo przed śmiercią Bułat Okudżawa przyjął prawosławny chrzest. Na chrzcie otrzymał imię Paweł.
Witold Dąbrowski, właściwie Witold Sokół-Dąbrowski herbu Jastrzębiec (ur. 28 września 1933 w Pruszkowie, zm. 10 maja 1978 wWarszawie) – polski poeta i tłumacz literatury rosyjskiej.
Witold Dąbrowski studiował polonistykę i filozofię na Uniwersytecie Warszawskim. Studia skończył w 1955 roku. Wraz z paroma kolegami założył Studencki Teatr Satyryków, który współprowadził do roku 1958. Pierwsze wiersze wydrukował mając lat 17. Pierwszy tomik wierszyRocznik 33 wydał w 1957 roku. Następne zbiory to Koncert Hebanowy (1966), Ognicha (1971) i Arrasowanie (1976) za które otrzymał nagrodę PEN Clubu. Piąty tomik Portret trumienny został wydany po śmierci poety. Współautor (z Andrzejem Mandalianem i Wiktorem Woroszylskim) Antologii nowoczesnej poezji rosyjskiej 1880-1967 (1971) oraz antologii Symboliści i akmeiści rosyjscy (1971)
Współpracował z "Po prostu" i "Sztandarem Młodych". Na początku lat sześćdziesiątych objął redakcję pisma literackiego"Współczesność". Jako tłumacz przekładał przede wszystkim poezję rosyjską, ale również prozę. Tłumaczył Sołżenicyna ("Jeden dzień Iwana Denisowicza") Bułhakowa ("Mistrz i Małgorzata", "Biała Gwardia", "Psie serce") i Okudżawę. Przy tłumaczeniach często współpracował z Ireną Lewandowską.
Przydomek "Sokół" pochodził od dziadka, inżyniera Aleksanrda Dąbrowskiego, bojowca PPS więźnia Pawiaka w latach 1905-1906 skazanego następnie na katorgę i zesłanie. Ojciec - także Aleksander, oraz stryj Paweł działali w AK, więźniowie Pawiaka w latach 1942-1943. Pawiaka.
Jako działacz opozycji był w 1976 r. sygnatariuszem Listu 59 – protestu ludzi nauki i kultury przeciw projektowanym zmianom w Konstytucji PRL. W konsekwencji otrzymał zakaz publikacji.
