Dom wschodzącego słońca
„House Of The Rising Sun”
a C D F
Jest taki dom nad brzegiem morza,
a C E E
Dom Wschodzącego Słońca,
a C D F
Nie pozwól mi zgubić się Boże,
a E a E
Nie pozwól bym marnie w nim skończył.
Moja matka uszyła mi nowe jeansy
W kolorze błękitnego nieba,
Mój ojciec od lat był hazardzistą
I wszystko co miał to przegrał.
Jedyna potrzebna graczowi rzecz,
To walizka i płaszcz na zimę,
Szczęśliwy jednak tylko wtedy jest,
Kiedy porządnie wypije.
Och, matko powiedz dzieciom swym,
Niech tego nie robią co ja,
By w grzechu i biedzie nie musiały żyć
I by nagle nie trafił ich szlag.
Jedną nogą stoję na peronie,
Zaś drugą na stopniu wagonu,
Za sobą wciąż ciągnę łańcuch i kulę,
I nie wiem jak wrócić do domu.
Jest taki dom nad brzegiem morza,
Dom Wschodzącego Słońca,
Nie pozwól mi zgubić się Boże,
Nie pozwól bym marnie w nim skończył.
19.08.2005
Leadbelly - house of the rising sun
Dave Van Ronk - House Of The Rising Sun
House of the risin' sun-Bob Dylan
Dom wschodzącego słońca - Mireczek B. (tłumaczenie - Sylwek Szweda)
Dom Wschodzącego Słońca - sł. Sylwek Szweda - wyk. - Edward Snopek.mpg
The Animals - House Of The Rising Sun 1964
Walek Dzedzej - Dom Wschodzącego Słońca
The Animals - House of the Rising Sun live (1964)
Joan Baez - House of The Rising Sun, 1960
Sinead O'Connor - The House of the Rising Sun
Pink Floyd - House of the Rising Sun NOT
U2 (Feat. Green Day) - The Saints are Coming
The Beatles
How to play "The House Of The Rising Sun" - MLR-Guitar Lesson
Chociaż jest to jedna z najpopularniejszych ballad folkowych, jej pochodzenie nie jest jasne.
Według Johna Lomaxa pieśń była znana wielu muzykom jazzowym w Nowym Orleanie, jeszcze przed I wojną światową, a sama nazwa „Rising Sun” w formie określenia burdelu, pojawiła się w licznych piosenkach angielskich, nieraz nienadających się do jawnego rozpowszechniania.
”The Rising Sun” jako nazwa „domu uciech” pojawia się np. w dwóch brytyjskich, tradycyjnych piosenkach. Jedna z nich dzieli melodię z 81 balladą ze zbioru Childe'a „Little Musgrave and Lady Barnard” i kilkoma innymi, tradycyjnymi brytyjskimi balladami. Ballada ta, w formie śpiewanej w Kentucky i spopularyzowanej potem przez Josha White'a, opowiada o życiu, do którego zmuszone były przez biedę dziewczęta, które przybywały do Nowego Orleanu, jeszcze przed wojną secesyjną, kiedy miasto to było prawdziwą stolicą Południa.
”Little Musgrave and Lady Barnard”, znana także jako „Little Matty Groves”, została już zanotowana w „Stationers Registers” przez Francisa Coulesa ok. 1630, a odniesienia do niej znaleźć można w sztuce „The Knight of the Burning Pestle” Beaumonta i Fletchera, a także w innych sztukach z lat 30. XVII wieku. Childe zanotował 15 różnych wersji tekstu. Bertrand Harris Bronson odnalazł 75 wersji, głównie północnoamerykańskich. Różniły się one także melodią w zależności od regionu, z którego pochodziły. Np. wersje z Nowej Anglii były najbliższe wersjom szkockim, używały głównie tonacji durowej i wykazywały podobieństwo do piosenki „Drumdelgie”.
Tematem ballady jest żal kobiety, która zmarnowała sobie życie w domu uciech w Nowym Orleanie. Nie jest powiedziane wprost, że trudniła się prostytucją, bez wątpienia jednak żyła wśród alkoholików i hazardzistów. Jednak pomimo złych przeżyć zamierza powrócić do miejsca zwanego Rising Sun (Domu Wschodzącego Słońca), aby spędzić tam resztę życia.
W niektórych wersjach (na przykład wykonywanych przez The Animals i Vangelisa (Demisa Roussosa) ballada jest śpiewana z pozycji mężczyzny, którego pochłonął grzech i występek w domu uciech. Postać chłopaka dziewczyny, który był hazardzistą i pijakiem, zostaje zastąpiona postacią ojca.
W obu wersjach ballada ma być przestrogą dla innych, by uniknęli takiego losu. Pokazuje również tragizm faktu, że złe miejsca przyciągają jak magnes na drodze do samozniszczenia.
20 listopada 1961 - sesje do pierwszego albumu w Columbia Studio A. Powstały trzy wersje utworu; druga została umieszczona na albumie przez producenta Johna Hammonda
23 listopada 1961 - nagrania dokonane w domu Evy i Maca McKenziech w Nowym Jorku. Tzw. „First McKenzie's Tape”.
kwiecień 1963 - kolejne nagrania w domu McKenziech. Tzw. „Second McKenzie's Tape”.
8 grudnia 1964 - wersja elektryczna; nagranie zostało dokonane na pierwszej sesji do albumu Bringing It All Back Home w 30th Street Studio w Nowym Jorku i ostatecznie wydane na CD-ROM „Highway 61 Interactive”
1973 - wersja podczas sesji do New Morning
1975 - „The Rolling Thunder Review” - Dylan i inni wykonują w hotelu w Quebec „The House of the Rising Sun”; scena została utrwalona w filmie Renaldo & Clara
1986/7 - Dylan wykonywał elektryczną wersję utworu podczas tournée z Tom Petty and the Heartbreakers
20 listopada 1961 - sesje do pierwszego albumu w Columbia Studio A. Powstały trzy wersje utworu; druga została umieszczona na albumie przez producenta Johna Hammonda
23 listopada 1961 - nagrania dokonane w domu Evy i Maca McKenziech w Nowym Jorku. Tzw. „First McKenzie's Tape”.
kwiecień 1963 - kolejne nagrania w domu McKenziech. Tzw. „Second McKenzie's Tape”.
8 grudnia 1964 - wersja elektryczna; nagranie zostało dokonane na pierwszej sesji do albumu Bringing It All Back Home w 30th Street Studio w Nowym Jorku i ostatecznie wydane na CD-ROM „Highway 61 Interactive”
1973 - wersja podczas sesji do New Morning
1975 - „The Rolling Thunder Review” - Dylan i inni wykonują w hotelu w Quebec „The House of the Rising Sun”; scena została utrwalona w filmie Renaldo & Clara
1986/7 - Dylan wykonywał elektryczną wersję utworu podczas tournée z Tom Petty and the Heartbreakers
Brytyjska grupa The Animals, nagrywając swoją wersją ballady, bez wątpienia posłużyła się wersją Vana Ronka, nagraną przez Boba Dylana. Wspiera tę hipotezę kilka rzeczy: ogólne podobieństwo, choć wersja Brytyjczyków uchodzi za zdecydowanie lepszą; obie ballady są utrzymane w tonacji molowej; poza tym The Animals wykorzystali jeszcze drugi utwór, który znaleźli także na pierwszym albumie Dylana „Baby, Let Me Follow You Down”, który w ich wersji nosił tytuł „Baby Let Me Take You Home”. Oba te utwory „były” Vana Ronka.
Animalsi nagrali swoją wersję 18 maja 1964 za pierwszym podejściem. Singel z utworem został wydany w Wielkiej Brytanii przez brytyjską Columbię (DB 7301), a w USA przez MGM (MGM 13264). Był to najdłuższy singel, jaki do tej pory wydano. Oryginalna brytyjska wersja trwała 4 minuty i 29 sekund. Bardziej konserwatywni Amerykanie zmontowali wersję, która trwała 2 min. i 58 sek. Obie wersje znalazły się na 1 miejscu list przebojów.
Amerykanie zdecydowali się potem wydać na MGM Golden Circle pełną, niezmontowaną wersję, jednak informacja na naklejce głosiła, że utwór trwa 2 min. i 58 sek.
Brytyjczycy nigdy nie wydali piosenki na regularnym albumie, natomiast Amerykanie opublikowali skróconą wersję na debiutanckim albumie The Animals w 1964 oraz oryginalną wersję na The Best of the Animals w 1966.
Bob Dylan zawsze pozostawał pod wielkim wrażeniem wersji The Animals. Wielokrotnie także próbował ich naśladować (1964, 1973 itd), ale nigdy mu się to nie udało.
1960 - Joan Baez na albumie Joan Baez
1961 - nagrała swoją wersję Nina Simone
Na przełomie lat 50. i 60. XX wieku nową wersję ballady opracował Dave Van Ronk. Tą wersją posłużył się Bob Dylan i opublikował na swoim pierwszym albumie Bob Dylan, jako House of the Risin' Sun w 1962. Uczynił to mimo próśb Vana Ronka, aby tego nie robił.
1964 - Dave Van Ronk na albumie Just Dave Van Ronk
1965 - Marianne Faithfull na albumie Come My Way
1970 - Ramblin' Jack Elliott na albumie The Essential Ramblin' Jack Elliott oraz Frijid Pink na singlu House of the Rising Sun
1982 - Demis Roussos z Vangelisem na albumie Attitudes
1986 - Kult na swoim pierwszym albumie Kult (wersja koncertowa)
1987 - The Weavers na albumie Wasn't That a Time (wcześniejsze nagrania)
1995 - Peter, Paul & Mary na albumie Lifelines
1996 - Pete Seeger na albumie Sing Out
1999 - Doc Watson na albumie Third Generation Blues
2005 - Muse na albumie War Child Music: A Beginner's Guide to War Child Music
2008 - Walls of Jericho na EP-ce The Redemption
