ukryj menu          

Pieśń niemieckiej matki

„Lied Einer Deutschen Mutter”
słowa: Bertolt Brecht
muzyka: muzyka oparta jest na tradycyjnym marszu austriacko-niemieckim
tłumaczenie: Sylwek Szweda 15.09.2005
W czasie drugiej wojny światowej mój ojciec (Fryderyk Schweda/Szweda),
 uczęszczał do szkoły niemieckiej (od klasy pierwszej podstawowej do piątej)
 i był wyróżniającym się uczniem. W późniejszym Jego i nie tylko Jego życiu,
doświadczenie to odbiło się bardzo tragicznym echem. Jemu też i Jego matce
(Anna Schweda/Szweda) dedykuję tę pieśń Bertolta Brechta - „Lied Einer
Deutschen Mutter”(Pieśń Niemieckiej Matki).
(współpraca przy tłumaczeniu: Ewa Schnabel)
                                  C

Mój Synu, kupiłam ci oficerki,

                                              G7

Do tego także brązową koszulę:

                                                   C

Gdybym wiedziała jak to się skończy,

                F    G7                 C

Szyję oplotłabym sobie sznurem.

 

 

Mój Synu, widziałam jak prężyłeś dłoń

Wpatrzony ślepo w twarz okrutną,

Lecz nie wiedziałam wtedy jeszcze,

Że dłoń ta winna tobie uschnąć.

 

Mój Synu, gdy mówiłeś z dumą

O bohaterów wielkim rodzie,

Ja nie spostrzegłam kiedy zło

Tuż przyczaiło się za progiem.

 

Mój Synu, kiedy szedłeś w szeregu,

Ja machałam do ciebie chusteczką

I przez myśl mi nawet nie przeszło,

Że na rzeź biorą moje dziecko.

 

Mój Synu, gdy krzyczałeś gniewnie,

Że nikt nie pozna naszych Niemiec,

Wnet stały się gruzem i popiołem,

Wnet stały się krwawym kamieniem.

 

Mój Synu, nie wiedziałam wtedy,

Że maszerujesz wprost do piekła,

A ta brązowa koszula ode mnie

Będzie jak krwi kałuża skrzepła.

15.09.2005
Hanns Eisler - Lied einer deutschen Mutter - Gisela May


PIEŚŃ NIEMIECKIEJ MATKI
(Bertolt Brecht –„Lied Einer Deutschen Mutter”)
Pokaż/ukryj tekst źródłowy tłumaczenie: Ewa Schnabel z Freiburga 04.09.2005

Mój synu, podarowałam ci oficerki
I tę brązową koszulę:
Gdybym wiedziała to co dzisiaj wiem
To powinnam była się wtedy powiesić.

Mój Synu, gdy widziałam twoją dłoń
Którą podnosiłeś w pozdrowieniu Hitlera
Nie wiedziałam, że temu który go pozdrawia
Powinna uschnąć ręka.

Mój Synu, słyszałam cię mówiącego
O rodzie bohaterów
Nie wiedziałam
Że ty byłeś ich chłopcem do bicia (sługą tortur).

Mój Synu, ja widziałam ciebie maszerującego
I nie wiedziałam
Że ten który z nim wyrusza
Nigdy więcej nie powróci.

Mój Synu, ty powiedziałeś mi:
„Niemcy będą nie do poznania”
Nie wiedziałam że one staną się
Popiołem i krwawym kamieniem.

Widziałam jak nosiłeś na sobie brązową koszulę
I nie sprzeciwiłam się temu
Gdyż nie wiedziałam tego co wiem dzisiaj:
To była twoja koszula śmierci (śmiertelna koszula).


Bertolt Brecht, właśc. Eugeniusz Berthold Friedrich Brecht(ur. 10 lutego 1898 w Augsburgu, zm. 14 sierpnia 1956 w Berlinie) – niemiecki pisarz, dramaturg, teoretyk teatru, inscenizator, poeta.
W 1916 poznał o prawie trzy lata młodszą Paulę Banholzer, córkę augsburskich lekarzy – Anny i Karola Banholzerów. Rok później rozpoczął studia medyczne i filozoficzne na Uniwersytecie Monachijskim. W 1919 Bertoldowi i Pauli urodził się syn, który otrzymał imię Frank. Jego życie skończyło się w 1943, śmiercią na froncie wschodnim. Bertold i Paula nigdy nie wzięli ślubu. Pauli, którą Bertold zwykł nazywać „kochaną małą złośnicą” (niem. Liebste kleine Zornige), albo „Bi” (”Bittersweet”) zawdzięczamy wspomnienia o Brechcie (”So viel wie eine Liebe: unbekannte Brecht”). W 1992 ukazały się listy Brechta do Pauli, w zbiorze zatytułowanym „Liebste Bi: Briefe an Paula Banholzer”.
Dzień po spaleniu Reichstagu (28 lutego 1933) Brecht udał się na emigrację. Najpierw do Danii, potem do Szwecji i Finlandii, poprzez ZSRR (przejechał w 1940 koleją transsyberyjską do Władywostoku), ostatecznie zamieszkał w USA, w Santa Monica.
Komisja Kongresu USA do spraw działalności antyamerykańskiej wezwała go w październiku 1947 o stawiennictwo na przesłuchanie jako podejrzanego o działalność komunistyczną. 31 października 1947, chcąc uniknąć stawiennictwa przed komisją, Brecht wyjechał do Europy. W utworzonej przez ZSRR w październiku 1949 NRD został w listopadzie 1949 mianowany dyrektorem nowo utworzonego teatru – Berliner Ensemble.
Brecht zmarł na atak serca mając lat 58. W swej ostatniej woli wydał polecenia by w jego sercu umieścić sztylet a ciało zamknąć w stalowej trumnie, by nie mogły dostać się do niego robaki. Jest pochowany w Dorotheenfriedhof w Berlinie.
Jego twórczość ma charakter buntowniczy, rewolucyjny; jest społecznie zaangażowana. Brecht najczęściej stawał w obronie robotników i pokrzywdzonych, przeciwko wojnom, atakował kapitalistów i filistrów. Jedną z głównych inspiracji światopoglądowych Brechta był marksizm, zmieszany z modernistyczną niechęcią do mieszczaństwa.
Jego sztuki poruszały problematykę społeczną, odnosiły się krytycznie wobec kapitalizmu i wojny, jak chociażby „Człowiek jak człowiek”. Pod koniec lat 20. zwrócił się całkowicie w kierunku propagandy (agit-prop), tworzył przedstawienia o charakterze dydaktycznym, pouczającym, które pokazywał robotnikom. Potem porzucił Brecht techniki nieco siermiężnego agit-prop na rzecz efektów obcości.
Największym sukcesem Brechta była „Opera za 3 grosze” (Die Dreigroschenoper), będąca modernizacją sztuki „Opery żebraczej” Gay'a przeniesioną w realia robotnicze. Popularnym sloganem stał się jeden z jej refrenów brzmiący „najpierw żarcie, potem moralność” (Denn erst kommt das Fressen, und dann kommt die Moral).
 

Śpiewnik

Folder plików

 

Najnowsze piosenki

więcej
 
na górę