ukryj menu          

Łzy wściekłości

Tears of Rage
(The Basement Tapes - 1975)
słowa i muzyka: Bob Dylan, Richard Manuel
tłumaczenie: Sylwek Szweda 26.04.2006

        A                                    fis D                                       h

Na rękach cię nieśliśmy,  to był Niepodległości Dzień,

        G                         D                  A                                                      A4

Lecz poszłaś już swoją drogą, czy nie chcesz do nas przyznać się?

        A                                           fis     D                                    h

Czy moja córka potraktowałaby swojego ojca tak  jak ty,

        G                                              DA

Gdy tylko o coś cię poproszę,   to wciąż słyszę, że „NIE”?

  

      
      Cis7                      fis

Łzy wściekłości, żalu łzy,

       D                                        A

Dlaczego złodziejem dziś  muszę być?

       Cis7                                                     fis                 

Chodź do mnie teraz, wiem że jesteśmy samotni,

  D A7 D7+  A

Życie tak  krótkie.

  

        A                                               fis    D                              h

Wskazaliśmy ci drogę  i na piasku napisaliśmy twoje imię,

       G                                             D                A                                                  A4

Choć to dla ciebie miejscem tylko było, gdzie zatrzymałaś się  na chwilę.

        A                                     fis   D                                           h

A teraz chcę, byś wiedziała, że nikt nie mówił wtedy prawdy,

       G                                      D A

I każdy myślał tylko, że    to było tak dziecinnie łatwe.

  

   
        A                                    fisD                                             h

To nie bolało prawie nic, gdy wyszłaś wtedy nagle z domu,

       G                                 D                  A                                    A4

By dalej słuchać kolejnych bzdur niepotrzebnych nikomu.

        A                                      fis D                                        h

Spójrz, serce ciężkie masz  jak worek  wypełniony forsą,

       G                              D A   

Jaka to miłość jest,   gdy ze złej  staje się gorszą?

 

D7+ D7+ A4 A4
 
26.04.2006
The Band - Tears of Rage
The Band - "Tears Of Rage", Woodstock 1969
Joan Baez - Tears Of Rage (1968)
Joan Baez : Tears Of Rage (Dylan)
Tears Of Rage - Levon Helm with Elvis Costello
Ray LaMontagne sings Tears of Rage with Levon Helm Mt. Jam VI.wmv 6/5/10

The Basement Tapes – 16 studyjny, podwójny album nagrany w Woodstock przez grupę Bob Dylan & The Band pomiędzy czerwcem a listopadem 1967 r. oraz wydany w czerwcu 1975 r.
Pomiędzy styczniem 1964 r. a majem 1966 r. Bob Dylan wydał cztery nadzwyczajne albumy. Każdy następny był bardziej intensywny, bardziej złożony i bardziej rewolucyjny od poprzedniego. Oprócz tego koncertował przed publicznością (z reguły cztery czy pięć występów w tygodniu), nieustannie udzielał wywiadów i uczestniczył w konferencjach prasowych. Z wszelkich danych z tego okresu wynika, że był wyczerpany fizycznie, coraz bardziej szczuplał i alkohol czy różne "substancje" na pewno mu nie pomagały.
Wybawienie przyszło 29 lipca 1966 r. Podczas jazdy motocyklem wokół swojego domu w Woodstock uległ wypadkowi (odpadło koło); skutkiem były pęknięte kości kręgosłupa w części szyjnej. Los dawał mu szansę i Dylan skorzystał z niej w pełni. Zniknął na 1.5 roku.
Po wyjściu ze szpitala zaszył się w swoim domu w szczególnym miejscu, mającym już prawie 100-letnią tradycję bycia artystyczną kolonią – czyli w miasteczku Woodstock w stanie Nowy Jork.
Przez rok nie robił właściwie nic. Jeszcze w maju 1967 r. zapytany przez dziennikarza, co robił przez ten czas, odparł: Co głównie robiłem, to... ślęczałem nad książkami [napisanymi] przez ludzi, o których nigdy nie słyszałeś, myślałem o tym, gdzie idę, dlaczego działam i dlaczego jestem za bardzo pomieszany.
Wypadek był wygodną linią demarkacyjną i znakomitą wymówką. Dylan, który się pojawił po wypadku, był już zupełnie innym człowiekiem. Z reguły uważa się, że jego geniusz stał się bardziej erratyczny, trudniejszy do uchwycenia. Jednak drugie półrocze 1967 r. jest jego najbardziej płodnym okresem ponad wszystkim, co działo się w świecie muzykipopowej i rockowej do tego czasu i do dnia dzisiejszego, zarówno jeśli chodzi o jakość jak i ilość nagrań.
The Basement Tapes są być najwspanialszym zbiorem jego kompozycji, w dodatku nagranych zupełnie nieformalnie. Zapytany przez Janna Wennera powiedział: Wiesz, to naprawdę jest sposób robienia nagrań – w spokojnym, zrelaksowanym otoczeniu, w czyjejś suterenie z otwartymi oknami i psem leżącym na podłodze.
Nagrania zostały dokonane na dosyć prymitywnym sprzęcie obsługiwanym przez Gartha Hudsona, który miał wielkie elektroniczne zdolności. Oryginalne taśmy są nagrane stereofonicznie oprócz jednego fragmentu (24–30) z sesji 2, który jest monofoniczny i w dodatku ze zniekształconym dźwiękiem. Można z tego wnioskować, że była to zapewne w ogóle pierwsza sesja nagraniowa, z której Garth wyciągnął odpowiednie wnioski. Jednak oryginalny album The Basement Tapes nie był wydany jako płyta stereo. Mianowicie stereofoniczne nagrania z taśm zostały w studiu Columbii skompresowane w mono.
Oprócz tego, nagrania umieszczone na albumie są dużo słabsze od oryginałów. Wszystko to dzięki manipulacjom jakich dopuścił się podczas tworzenia albumu Robbie Roberston. Utwory poniosły nawet większe straty od szkód jakie wyrządzał swoim nagraniom sam Dylan; dotyczy to zwłaszcza takich albumów jak Blood on the Tracks (sesje w Minneapolis), Infidels i Oh Mercy. Robertson, który zaczął mieć w tym okresie wielkie problemy ze swoim wybujałym ego starał się usunąć z nagrań tyle Dylana, ile się da. Również w czasie wywiadów umniejszał nieustannie rolę Dylana, co stało w sprzeczności z faktami.
Chociaż sesje te zaczęły się początkowo tylko dla zabicia czasu, to szybko okazało się, że Dylan wkrótce poczuł taką inspirację, że nagle znowu zaczął komponować. I to zmieniło towarzyskie pogrywanie w sesje nagraniowe ze znakomitym nieraz materiałem.
W lipcu i sierpniu Dylan i The Hawks w studiu Dwarf Music nagrali swój słynny acetat zawierający 14 kompozycji, a w październiku zostały zabezpieczone prawa autorskie do nich. Oto kolejność utworów (niektórzy przypuszczają, że układ ten odzwierciedla chronologię nagrań, ale jest to wątpliwe):
  1. Million Dollar Bash
  2. Yea! Heavy and a Bottle of Bread
  3. Please, Mrs. Henry
  4. Crash on the Levee (Down in the Flood)
  5. Lo and Behold
  6. Tiny Montgomery
  7. This Wheel's on Fire
  8. You Ain't Going Nowhere
  9. I Shall Be Released
  10. Too Much of Nothing
  11. Tears of Rage
  12. The Mighty Queen
  13. Open the Door, Homer
  14. Nothing Was Delivered
Gdy ukazał się oryginalny album, okazało się, że poza tym, iż licznym overdubbingom poddano "This Wheel's on Fire" i "You Ain't Going Nowhere", to na domiar złego zastąpiono "The Mighty Queen" i "'I Shall Be Released" przez dużo gorsze wersje piosenek "Tears of Rage" i "Too Much of Nothing".
W 1969 r. ukazał się pierwszy w świecie bootleg, i to w dodatku podwójny, który zawierał siedem utworów z suterenowych sesji Dylana i The Hawks. Nazywał się Great White Wonder. Potem pokazały się następne, prezentujące kolejne nagrania z tych sesji.
Największym jednak wydawnictwem związanym z suterenowymi nagraniami, jest seria pięciu płyt kompaktowych zatytułowanych The Genuine Basement Tapes. Cztery dyski zasługują na pięć gwiazdek, a jeden (Vol. 3) na mniej, gdyż pomyłkowo został wydany jako monofoniczny i tym samym jego brzmienie nie dorównuje pozostałym czterem dyskom.
Sesje te miały wielkie reperkusje; wpłynęły na muzykę zarówno The Beatles jak i The Rolling Stones. Wzmocniły Dylana jak i grupę The Hawks. Dylan wykorzystał je do ponownego wyjścia w świat, nagrania albumu John Wesley Harding i innych, oraz dalszego rozwoju, który nie miał już związku z tymi sesjami, bo muzyk je po prostu przekroczył. Natomiast The Hawks, po zmienieniu nazwy na The Band, wydali znakomity album Music from Big Pink i nigdy nie wyrwali się ze stylistyki wypracowanej na tych sesjach.
W 2003 album został sklasyfikowany na 291. miejscu listy 500 albumów wszech czasów magazynu Rolling Stone.

MUZYCY:
Bob Dylan  gitara, harmonijka, wokal (sesje 1-4)
Robbie Robertson – gitara, perkusja (1-4)
Richard Manuel  pianino, perkusja, wokal towarzyszący (1-4)
Rick Danko  gitara basowa, mandolina, wokal (1-4)
Garth Hudson  organy, klawinet, akordeon, pianino (1-4)
Levon Helm – perkusja (4)

1.
Odds and Ends
Orange Juice Blues
(Blues for Breakfast)
Million Dollar Bash
Yazoo Street Scandal
Goin' to Acapulco
Katie's Been Gone
Lo and Behold!
Bessie Smith
Clothes Line
Apple Suckling Tree
Please, Mrs. Henry
Tears of Rage

2:
Too Much of Nothing
Yea! Heavy and a Bottle
of Bread
Ain't No More Cane
Down in the Flood
Ruben Remus
Tiny Montgomery
You Ain't Goin' Nowhere
Don't Ya Tell Henry
Nothing was Delivered
Open the Door, Homer
Long-Distance Operator
This Wheel's on Fire


Łzy wściekłości
(„Tears Of Rage” - Bob Dylan, Richard Manuel - „The Basement Tapes”, 1975)
(„The Basement Tapes”, 1975 Columbia)
słowa i muzyka: Bob Dylan, Richard Manuel
Pokaż/ukryj tekst źródłowy tłumaczenie: Andrzej Orzechowski

We carried you in our arms on Independence Day
Nieśliśmy cię na rękach w Dzień Niepodległości
And now you'd throw us all aside and put us all away
A teraz odrzucasz nas (nie chcesz się do nas przyznać) i zostawiasz na pastwę losu
Oh, what dear daughter 'neath the sun could treat a father so?
Czy rodzona córka pod słońcem, potraktowałaby w ten sposób ojca?
To wait upon him hand and foot and always tell him „No”.
Czekając na jego prośby, żeby mu powiedzieć „Nie”.

Tears of rage, tears of grief
Łzy wściekłości, łzy żalu
Why must I always be the thief?
Dlaczego jestem tym, który musi czuć się złodziejem
Come to me now, you know we're so low
Chodź do mnie teraz, wiem że jesteśmy tacy samotni
And life is brief
A życie jest takie krótkie

We pointed you the way to go and scratched your name in sand
Wskazaliśmy drogę, którą iść i napisaliśmy twoje imię na piasku
Though you just thought it was nothing more than a place for you to stand
Myśląc, że ty po prostu myślisz, że to było niczym prócz twojego miejsca
Now, I want you to know that while we watched, you discover there was no one true.
Teraz chcę żebyś wiedziała, że kiedy się rozglądałaś, to odkryłaś, że nikt nie był prawdziwy
Most ev'rybody really thought it was a childish thing to do.
Ale każdy naprawdę myślał, że to była dziecinada (że było to dziecinnie proste).

It was all very painless when you went out to receive
Nie było wielkiego bólu, kiedy wyszłaś, by otrzymać (odeszłaś z domu)
All that false instruction which we never could believe.
Wszystkie fałszywe wskazówki, w które nigdy nie mogliśmy uwierzyć
And now the heart is filled with gold as if it was a purse.
A teraz serce jest wypełnione złotem, jakby było sakiewką
But, oh, what kind of love is this which goes from bad to worse?
Ale jaka to odmiana miłości, która idzie ze złego do gorszego?

26.04.2006
 

Śpiewnik

Folder plików

 

Najnowsze piosenki

więcej
 
na górę