Puszka Pandory
fis11/9 e*
Godzina cieni myśl północ wybiła
fis11/9 e*
otwarta lęków ciemna mogiła
a D
przyśniła się i ma tak wielkie oczy
a D
że mógłby cały ocean weń wskoczyć
C D
Aż dreszcz przeszywa me ciało na wskroś
C D
straszydła chcą bym wszystkiego miał dość
e D
i by wzięła mnie złość
(każda myśl to rzucona kość)*
Godzina jak puszka czarnej Pandory
wychodzą na zewnątrz strachy i zmory
przyśniła się i ma tak wielkie oczy
że mógłby cały ocean weń wskoczyć
( ref. )
Godzina co śniła się jak te czasy
i tylko pisk słychać z ciemnym basem
przyśniła się i ma tak wielkie oczy
że mógłby cały ocean weń wskoczyć
( ref. )
Godzina przyśniła się i odeszła
drzwi zatrzaśnięte...
Godzina przyśniła się i odeszła
drzwi zatrzaśnięte...
Godzina przyśniła się i odeszła
drzwi zatrzaśnięte...
sklejona podeszwa!
e* fis11/9
08.11.2008
*Pandora (gr. pan - „wszystko”, dδron - „dar”) - w mitologii greckiej to pierwsza kobieta na Ziemi, którą Zeus zesłał jako karę dla ludzi za to, że Prometeusz wykradł bogom ogień z Olimpu. Matka Pyrry.
Na rozkaz Zeusa Hefajstos ulepił z gliny pierwszą kobietę, którą charyty i hory pięknie przyodziały. Atena nauczyła ją prac domowych, Afrodyta obdarowała urodą, a Hermes podzielił się z nią swoimi cechami charakteru: kłamstwem, fałszem i pochlebstwem, i zaprowadził do Epimeteusza, który pojął ją za żonę wbrew ostrzeżeniom swojego brata, Prometeusza.
W posagu Pandora otrzymała szczelnie zamkniętą glinianą beczkę, którą Epimeteusz i Pandora z ciekawości otworzyli. Znajdowały się w niej wszelkie nieszczęścia, które rozeszły się na cały świat. Na dnie puszki była jednak, zgodnie z wolą Zeusa, nadzieja. Według innej wersji mitu to Pandora ją otworzyła z ciekawości, gdy Epimeteusza nie było w domu; nieszczęścia uleciały, nadzieja zaś została uwięziona, gdyż Pandora zatrzasnęła wieko.
Trzecia wersja podaje, iż puszka (dar dla Epimeteusza od Zeusa) zawierała wszelkiego rodzaju dobro; Pandora, niebacznie otwarłszy wieko, pozwoliła by zawartość - uleciawszy - powróciła do siedziby bogów; ludziom pozostała tylko nadzieja.
Puszka Pandory to symbol nieszczęść, czegoś, co wywołuje mnóstwo nieprzewidzianych trudności, źródło niekończących się smutków i kłopotów.
** Słowa kończące ostatnie dzieło rewolucyjnego poematu Stéphana Mallarmé RZUT KOŚCI ( według tłumaczenia Adama Ważyka ), które oprócz wymiaru metaforycznego posiada także wymiar graficzny wiersza.
Stéphane Mallarmé, właśc. Étienne Mallarmé (ur. 18 marca 1842 w Paryżu, zm. 9 września 1898 w Valvin, Vulaines-sur-Seine, koło Fontainebleau) - francuski poeta, teoretyk sztuki i krytyk literacki uważany za najwybitniejszego przedstawiciela XIX-wiecznego symbolizmu; kojarzony również z dekadentyzmem oraz parnasizmem szkoły Charlesa Leconte de Lisle'a. Tłumacz liryki Edgara Allana Poego na prozę poetycką.
Mallarmégo jako konstruktora „poezji czystej” powszechnie uznaje się za prekursora liryki współczesnej (min. awangardy, surrealizmu czy kaligramu), jednego z najbardziej nowatorskich twórców literatury XIX wieku, a nawet - najbardziej znaczącego poetę nowoczesnego. Jego twórczość określana bywa mianem liryki skupienia słów, estetyki pustki oraz alchemii słowa.