Amen
( F f6/9 C7+ Fis0 d G7 C - C7 )
F f6/9 C7+ Fis0
Jak morza wielkie falowanie,
d G7 C - C7
To życie łudzi nas i kłamie,
F f6/9 C A0
Jak słona piana - krzyk! wołanie,
d G7 C - C7
To życie łudzi nas i kłamie.
F f6/9 C7+ Fis0
Jak moje myśli, słowa, granie,
d G7 C - C7
To życie łudzi nas i kłamie,
F f6/9 C A0
Jak grzmiące niebios zawołanie,
d G7
Jak PRAWDA, która JEST i
C7+
AMEN
f6/9 C7+ Fis0 A0
08.01.2001
Amen (z hebrajskiego – zaiste, na pewno), formuła uroczystego potwierdzenia.
W Starym Testamencie (poza Księgą Izajasza, gdzie amen łączy się ze słowem „Bóg” i tłumaczy: „wierny” lub „prawdziwy”) pojawia się wyłącznie w kontekście kultowo-sakralnym – stanowi odpowiedź na na Bożą obietnicę, groźbę bądź klątwę, znacząc: „tak jest”, „niech się tak stanie”.
W Nowym Testamencie poprzedza ponadto niektóre wypowiedzi Jezusa (w Ewangelii św. Jana amen podwojone), w Objawieniu św. Jana pełni funkcję tytułu Jezusa Chrystusa.
W Starym Testamencie (poza Księgą Izajasza, gdzie amen łączy się ze słowem „Bóg” i tłumaczy: „wierny” lub „prawdziwy”) pojawia się wyłącznie w kontekście kultowo-sakralnym – stanowi odpowiedź na na Bożą obietnicę, groźbę bądź klątwę, znacząc: „tak jest”, „niech się tak stanie”.
W Nowym Testamencie poprzedza ponadto niektóre wypowiedzi Jezusa (w Ewangelii św. Jana amen podwojone), w Objawieniu św. Jana pełni funkcję tytułu Jezusa Chrystusa.
W tekstach z Qumran i liturgii synagogalnej oznacza przyjęcie przez gminę błogosławieństwa kapłanów. W liturgii chrześcijańskiej stanowi aklamację wiernych zamykającą modlitwy celebransa, hymny itp. lub kończącą wyznanie wiary. Formułę amen spotyka się także w islamie.