ukryj menu          

Życie na różowo

La Vie En Rose (1945)
słowa: Edith Piaf
muzyka: Louiguy (Louis Guglielmi)
tłumaczenie: Wojciech Młynarski
(kapodaster 1 próg)
G /  h / e  C / a  D /

 

                      G                                                h h a g  fis g a h

Łagodny wzrok, ściszony głos,

                a                             C                       h c h a g a h c

Leciutki uśmiech w kątach ust,

                  G                        E                          d d c h a h c d

To dobry portret na mój gust,

                    C                a          D-D7              d d d d / h c d d

Oto ktoś z kim Twój wiążesz los.

 

G                                    h                   
On marzenia Twoje zgadł
                                           e                             a   D
I życie twe, twój świat ujrzałaś na różowo,
 D                                   D7
On cię objął pierwszy raz
                           D                                      G  D
I nadał nowy blask miłości wszystkim słowom.
G                                            h 
On twych snów nieśmiały gość
                                         e                                       C                d d h g g gg
W twym sercu zbudził coś, co czujesz wciąż na nowo.
           a                                 G                                                             a a g a a g a a a d
On z tobą, dla niego ty, oto wzór   
             a                                           C           a D7
pod serca wtór, wzór na szczęśliwe życie,
            G                                   h 
Bo gdy on twą miłość ma
                                      e    C         a  D   G - D7   (D7 - G)
Pod jego serca rytm  twe serce gra.
 
                          G

Choć szczęście to przelotny ptak,

                     a                     C

Wiosenny śnieg, jesienny liść,

                    G                              E

Nie myślisz o tym, pragniesz dziś

                           C                   a            D - D7

Z nim jednym być, znać szczęścia smak. 

h h D7 D7
 
Edith Piaf - La Vie En Rose (Gis-dur)
Edith Piaf - La vie en rose (Officiel) [Live Version]
Michał Bajor - Życie na różowo (La Vie en Rose) Album: Od Piaf do Garou (Gis-dur)
Irena Santor - Życie na różowo (F-dur)
Marlene Dietrich - La Vie en Rose
La vie en rose - Louis Armstrong
La Vie En Rose - Dean Martin
Celine Dion-La vie en rose HQ AUDIO
Grace Jones - La Vie En Rose - ( Alta Calidad ) HD
Donna Summer / La vie en rose
Pablo Alborán - La Vie en Rose
Mireille Mathieu -- La Vie En Rose
Patricia Kaas "La vie en rose" Version Studio
BRENDA LEE - La Vie en Rose (1965) HQ Stereo!
La Vie En Rose ~ Beegie Adair feat. David Davidson
Andrea Bocelli - La Vie En Rose - Live / 2012 ft. Edith Piaf
La Vie En Rose
Laura & Anton - "La Vie En Rose"
Zaz - La Vie En Rose
Madonna - "La Vie En Rose" - Rebel Heart Tour - 9/19/15
DEMIS ROUSSOS - LA VIE EN ROSE (română)
Yves Montand, "La vie en rose"
Guitar Lesson - La Vie en Rose - Edith Piaf, Louis Armstrong

Louis Guglielmi ( urodził sie w Barcelonie 3 kwietnia 1916 roku.  Zmarł w Vence (Franja) 
4 kwietnia, 1991 roku). Lepiej znany jako Louiguy. Francuski pianista i kompozytor urodzony w Hiszpanii, pochodzenia włoskiego. Jego najbardziej znanym utworem jest La Vie en Rose(La vida en rosa - Życie w różowych barwach), który zaśpiewała słynna Édith Piaf  w 1977 roku.
Cherry Pink and Apple Blossom White lub Cerezo Rosa lub Ciliegi Rosa lub Gummy Mambo, to wersja angielska „Cerisiers Roses et Pommiers Blanc”, czyli popularna piosenka z muzyką Louiguy napisany w 1950 roku.

Édith Piaf, właściwie Édith Giovanna Gassion (ur. 19 grudnia 1915 w Paryżu, zm. 10 października 1963 w Grasse) – pieśniarka francuska.
Napisano o niej wiele biografii, ale niektóre fakty z jej życia pozostały tajemnicą. Urodziła się 19 grudnia 1915 jako Édith Giovanna Gassion na paryskim osiedlu Quartier de Belleville, gdzie żyło wielu imigrantów. Podobno przyszła na świat na chodniku przy ul. (rue) de Belleville nr 72, natomiast w jej akcie urodzenia wpisany był szpital Tenon, który znajduje się w tej samej dzielnicy (XX) co rue de Belleville. Otrzymała imię po siostrze Edith Cavell, przełożonej szpitala wojskowego w Brukseli, słynnej brytyjskiej pielęgniarce, której bohaterstwo przyniosło sławę i miano męczennicy okresu I wojny światowej po rozstrzelaniu przez Niemców za pomoc brytyjskim żołnierzom w ucieczce z niewoli.
Ojcem Edith Piaf był Louis Alphonse Gassion (ur. 10 maja 1881 r. w Castillon, Francja; zm. 3 marca 1944 r. w Paryżu), akrobata cyrkowy, matką – Annetta Maillard (ur. 4 sierpnia 1895 r. w Livorno; zm. 6 lutego 1945 r.), śpiewaczka znana pod pseudonimem artystycznym „Line Marsa”. Louis Alphonse Gassion był synem pochodzącego z Normandii Victora Alphonse’a Gassion, stajennego cyrkowego, i Léontine Louise Descamp, znanej jako Maman Titine, właścicielki domu publicznego w Bernay w Normandii. Annetta Maillard była zaś córką Auguste’a Eugène’a Maillarda (1866‒1912) i Emmy Saïd Ben Mohamed, znanej artystki kabaretowej (ur. w 1876 r. w Soissons, Francja zm. w 1930 r. w Paryżu). Rodzicami Emmy Saïd Ben Mohamed byli Said Ben Mohammed (ur. w 1827 r. w Essaouira, Maroko, zm. w 1890 r. w Montluçon), artysta cyrku marokańskiego, i Margueritte Bracco (ur. w 1830 r. w Murazzano, zm. w 1898 r. w Paryżu).
Rodzice Edith Piaf mieli jeszcze syna, Herberta Gassion (ur. 31 sierpnia 1918 w Marsylii, zm. 22 stycznia 1997). Porzucona przez matkę, krótko mieszkała z babką, Emmą (Aïcha) Saïd ben Mohammedov (1876‒1930). Zanim ojciec wstąpił do wojska, aby walczyć na froncie, zabrał ją do swojej matki, która w Normandii prowadziła dom publiczny. Tamtejsze prostytutki pomagały ją wychować. Gdy miała 3 lata, straciła wzrok i była niewidoma do 7 roku życia[potrzebny przypis]. Młodość spędziła na ulicach Paryża. W wieku 15 lat zajęła się śpiewaniem ulicznym. Została odkryta w 1935 przez impresaria Louisa Leplée i rozpoczęła występy w jego kabarecie „Le Gerny's” przy Champs-Élysées, pod pseudonimem „La Môme Piaf” (mały wróbelek), który stał się później znany milionom wielbicieli jej talentu. W 1936 miała pierwsze nagranie dla wytwórni Polydor. W 1935 zmarła jej jedyna córka w wieku 2 lat. W czasie wojny występowała w lokalach, współpracując z francuskim ruchem oporu.
Słynęła z niebywałej ekspresji i dramatyzmu w wykonywaniu piosenek specjalnie dla niej pisanych. Jej chropowaty i stosunkowo niski głos kontrastował z drobną sylwetką (147 cm), co fascynowało widzów m.in. w paryskiej Olympii, z którą była przez lata związana.
Śpiewała także w USA, odnosząc spore sukcesy. Oprócz jej talentu, widzów przyciągała otaczająca Piaf legenda, wynikająca z jej przeszłości, a także nieudanych związków uczuciowych, które z jednej strony zwiększały dramatyzm jej recitali, a z drugiej – pogłębiały chorobę, z którą zmagała się heroicznie do końca życia.
Osiągnąwszy szczyty kariery zaczęła pomagać młodym piosenkarzom, ułatwiając im start artystyczny (wśród nich byli m.in. Yves Montand, z którym miała trwający kilka lat romans, Gilbert Bécaud czy Charles Aznavour). Była dwukrotnie zamężna. Ze swym pierwszym mężem (Jacques Pills) wzięła ślub 20 września 1952, jednak po czterech latach rozwiedli się. W latach 1948‒1949 miała romans z żonatym Marcelem Cerdanem, mistrzem świata w boksie. 9 października 1962 wyszła za młodszego od siebie o 21 lat Theophanisa Lamboukasa, znanego jako Théo Sarapo, któremu usiłowała pomóc w karierze piosenkarskiej. Pomimo osobliwości tej sytuacji, krytykowanej przez wielu jej przyjaciół, Lamboukas okazał się jej wiernym przyjacielem, opiekującym się troskliwie piosenkarką aż do jej śmierci.
Piaf zmarła na raka wątrobowokomórkowego 10 października 1963 w Grasse. Jest pochowana na cmentarzu Père Lachaise. Na jej pogrzebie zebrało się 40 tysięcy ludzi, a na jej grobie do dziś są składane kwiaty. Wiele osób inspirowało się jej muzyką i pisało własne piosenki. Twórczość artystyczna Piaf należy do klasyki piosenki francuskiej i pomimo całkowicie odmienionych dzisiaj standardów i gustów jest chętnie słuchana na całym świecie i wznawiana przez wydawnictwa muzyczne.
Przyjaźniła się z Jeanem Cocteau, który zmarł na atak serca 11 października tego samego roku. Wiele osób uważa, że miało to bezpośredni związek z otrzymaniem wiadomości o jej zgonie. Jednak Jean Marais – wieloletni przyjaciel, partner i aktor filmów Cocteau – wspomina, że pisarza nie łączyła zbyt wielka zażyłość z Édith i nie da się więc jednoznacznie łączyć tych dwóch zdarzeń.
W 1977 w Paryżu przy Crespin du Gast nr 5, powstało Muzeum Edith Piaf, w całości poświęcone artystce. Założycielem i właścicielem Muzeum jest Bernard Marchois, będący jednocześnie sekretarzem stowarzyszenia przyjaciół Edith Piaf – „Amis d'Edith Piaf”. Stowarzyszenie działa od 1967.

La Vie En Rose

Des yeux qui font baisser les miens,
Un rire qui se perd sur sa bouche,
Voilà le portrait sans retouche
De l'homme auquel j'appartiens

Quand il me prend dans ses bras
Il me parle tout bas,
Je vois la vie en rose.

Il me dit des mots d'amour,
Des mots de tous les jours,
Et ça me fait quelque chose.

Il est entré dans mon coeur
Une part de bonheur
Dont je connais la cause.

C'est lui pour moi. Moi pour lui
Dans la vie,
Il me l'a dit, l'a juré pour la vie.

Et dès que je l'aperçois
Alors je sens en moi
Mon coeur qui bat

Des nuits d'amour à plus finir
Un grand bonheur qui prend sa place

"Życie w różowych barwach"

Oczy, które mnie onieśmielają,
uśmiech, który gubi się na ustach,
oto niepoprawiany portret
człowieka, do którego należę.

Kiedy bierze mnie w ramiona,
mówi do mnie szeptem,
widzę życie różowych barwach.

Mówi mi miłosne słowa,
słowa zwyczajne, codzienne
i to mnie porusza.

Wszedł do mojego serca,
część szczęścia,
którego przyczynę znam.

On jest dla mnie, ja dla niego w życiu.
Powiedział mi to, 
przysiągł mi to na całe życie.

I kiedy tylko go dostrzegam,
czuję w sobie
bicie mojego serca.


Łagodny wzrok, ściszony głos,
Leciutki uśmiech w kątach ust,
To dobry portret na mój gust,
Oto ktoś z kim Twój wiążesz los.

On marzenia Twoje zgadł
I życie twe, twój świat ujrzałaś na różowo,
On cię objął pierwszy raz
I nadał nowy blask miłości wszystkim słowom.
On twych snów nieśmiały gość
W twym sercu zbudził coś, co czujesz wciąż na nowo.
On z tobą, dla niego ty,
Oto wzór pod serca wtór, wzór na szczęśliwe życie,
Bo gdy on twą miłość ma
Pod jego serca rytm twe serce gra.

Choć szczęście to przelotny ptak,
Wiosenny śnieg, jesienny liść,
Nie myślisz o tym, pragniesz dziś
Z nim jednym być, znać szczęścia smak.


Covery: 
Marlena Dietrich, Louis Armstrong, Céline Dion, Grace Jones, Donna Summer, Pablo Alboran, Mireille Mathieu, Patricia Kaas, Studio Buffo, Brenda Lee, Dodie Clark, Santor Café (CD, 2000), Złota kolekcja – I. Santor, vol. 2 (CD, 2004)
 
1. Piaf napisała tekst piosenki dla swojej największej miłości, Marcela Cerdana, mistrza świat w boksie. Najbardziej wzruszające wykonanie tej piosenki miało miejsce 29 października 1948r., gdy Piaf podczas koncertu dowiedziała się o śmierci kochanka w katastrofie lotniczej. 2. Polską wersję tej piosenki śpiewała Wiera Gran "Gdy mnie bierze w ramiona". Zarówno tekst, jak i wykonanie brzmią nieporównanie gorzej od oryginału, ale dla ciekawych.
 

Śpiewnik

Folder plików

 

Najnowsze piosenki

więcej
 
na górę