Konie narowiste
Кони привередливые
(kapodaster V próg)
a a/C e e/G C H7 e
e E a
Nad urwiskiem nad przepaścią śnieżną zamieć przeganiając,
H7 e E7
Na złamanie karku gnam, nahajką konie poganiając.
a e
Już brakuje mi powietrza, wiatr i mgłę łapczywie piję
H7 e E7
I z zachwytem dzikim wołam: nie przeżyję, nie przeżyję...
a e
Trochę wolniej, wolniej konie, dokąd rwiecie cwałem?
H7 e E7
Co tam wam czarne wodze i bat?
a e
Takie mam konie narowiste jakie sam wybrałem.
H7 e E7
Życia mi trochę żal, pieśni żal, co za świat.
a
Koniom woda i sól.
e
Pieśniom miłość i ból.
H7
Ile czasu los da,
e E ( a a/C e e/G C H7 e )
Może dzień, może dwa...
e E a
Mogę zginąć, wicher zmiecie mnie z otwartej życia dłoni,
H7 e E7
Kiedy sanie mnie poniosą mroźnym świtem wśród śnieżycy.
a e
Każde kopyt uderzenie oszalałych w biegu koni
H7 e E7
Jednak zbliża mnie do celu, do ostatniej już granicy...
e E a
Ja zdążyłem, bo do Boga każdy kiedyś zdąży w gości
H7 e E7
Czemu chór anielski ochrypł, czy z zazdrości czy z miłości?
a e
Czy to dzwonek ciągle dzwoni aż zanosi się od łkania,
H7 e E7
Czy to ja daremnie wołam, własny los ścigając w saniach...
w tonacji a-mol:
d d/F a a/C F E7 a
a A d
Nad urwiskiem nad przepaścią śnieżną zamieć przeganiając,
E7 a A7
Na złamanie karku gnam, nahajką konie poganiając.
d a
Już brakuje mi powietrza, wiatr i mgłę łapczywie piję
E7 a A7
I z zachwytem dzikim wołam: nie przeżyję, nie przeżyję...
a a
Trochę wolniej, wolniej konie, dokąd rwiecie cwałem?
E7 a A7
Co tam wam czarne wodze i bat?
d a
Takie mam konie narowiste jakie sam wybrałem.
E7 a A7
Życia mi trochę żal, pieśni żal, co za świat.
d
Koniom woda i sól.
a
Pieśniom miłość i ból.
E7
Ile czasu los da,
a A ( d d/F a a/C F E7 a )
Może dzień, może dwa...
a A d
Mogę zginąć, wicher zmiecie mnie z otwartej życia dłoni,
E7 a A7
Kiedy sanie mnie poniosą mroźnym świtem wśród śnieżycy.
d a
Każde kopyt uderzenie oszalałych w biegu koni
E7 a A7
Jednak zbliża mnie do celu, do ostatniej już granicy...
a A d
Ja zdążyłem, bo do Boga każdy kiedyś zdąży w gości
E7 a A7
Czemu chór anielski ochrypł, czy z zazdrości czy z miłości?
d a
Czy to dzwonek ciągle dzwoni aż zanosi się od łkania,
E7 a A7
Czy to ja daremnie wołam, własny los ścigając w saniach...
Владимир Высоцкий - Кони привередливые
Konie narowiste Władimir Wysocki
Mirosław Czyżykiewicz - Konie narowiste text: Wysocki Высоцкий
Кони привередливые (Konie narowiste)
Maryla Rodowicz „Konie Włodzimierz Wysocki (Fryderyki 2010)
Mazurskie Trio "Konie narowiste" Włodzimierz Wysocki
Paweł Orkisz - "Konie narowiste" (Włodzimierz Wysocki) - Poezja Śpiewana
Wysocki-Konie narowiste/Кони наровистые
█▬█ █ ▀█▀ Natalia Sikora - „Konie" - SuperDebiuty
Am Am/C Em Em/G C H7 Em
Em E Am
Вдоль обрыва по-над пропастью по самому по краю
H7 Em E7
Я коней своих нагайкою стегаю погоняю
Am Em
Что-то воздуху мне мало ветер пью туман глотаю
H7 Em E7
Чую с гибельным восторгом пропадаю пропадаю!
Am Em
Чуть помедленнее кони чуть помедленнее!
H7 Em E7
Вы тугую не слушайте плеть!
Am Em
Но что-то кони мне попались привередливые -
H7 Em E7
И дожить не успел мне допеть не успеть
Am Em
Припев: Я коней напою я куплет допою
H7 Em E
Хоть немного еще постою на краю
Am Am/C Em Em/G C H7 Em
Сгину я меня пушинкой ураган сметет с ладони
И в санях меня галопом повлекут по снегу утром
Вы на шаг неторопливый перейдите мои кони
Хоть немного но продлите путь к последнему приюту!
Чуть помедленнее, кони, чуть помедленнее!
Не указчики вам кнут и плеть
Но что-то кони мне попались привередливые
И дожить не успел мне допеть не успеть
Припев.
Мы успели в гости к Богу не бывает опозданий
Так что ж там ангелы поют такими злыми голосами!
Или это колокольчик весь зашелся от рыданий
Или я кричу коням чтоб не несли так быстро сани!
Чуть помедленнее кони чуть помедленнее!
Умоляю вас вскачь не лететь!
Но что-то кони мне попались привередливые
Коль дожить не успел так хотя бы допеть!
Припев.
Władimir Siemionowicz Wysocki (ros. Владимир Семёнович Высоцкий; ur. 25 stycznia 1938 w Moskwie, Rosyjska Federacyjna SRR, zm. 25 lipca 1980 tamże) – rosyjski pieśniarz, poeta i aktor.
Jako aktor zyskał sławę swoimi kreacjami w Teatrze na Tagance oraz kilkoma rolami filmowymi m.in. w serialu kryminalnym pt. Gdzie jest czarny kot. Dla większości był przede wszystkim pieśniarzem. Śpiewał niskim, ochrypłymbarytonem, przy akompaniamencie gitary (później również z orkiestrą.
Wysocki urodził się 25 stycznia 1938 roku w Moskwie. Jego matka, Nina Maksimowna, urodzona w 1912, była tłumaczką z języka niemieckiego. Ojciec, Siemion Władimirowicz Wysocki, urodzony w 1915 w rodzinie pochodzenia żydowskiego – był synem Wolfa Szliomowicza Wysockiego (1889–1962, po zmianie nazwiska Władimira Siemionowicza) i Debory z domu Bronstein (1891–1970). Był pułkownikiem w stanie spoczynku. Po wybuchu wojny wyjechał na front. W czasie rozstania z żoną poznał swą drugą żonę. Matka Wysockiego została sama z dzieckiem. Kiedy w 1941 rozpoczęły się bombardowania Moskwy, wraz z synem ewakuowała się do wsi Woroncowka koło Buzułuku.
W 1943 Wysocki z matką wrócili do Moskwy i zamieszkali na ulicy Pierwaja Mieszczanskaja 126 – obecnie Prospiekt Mira. W 1947 chłopiec wyjechał do Niemiec, gdzie na jakiś czas zamieszkał z ojcem i jego drugą żoną w garnizonie przy 4 Gwardyjskiej Armii Pancernej w Eberswalde. Tam zaczął naukę gry na fortepianie.
W 1949 roku wrócił do Moskwy i zamieszkał z matką przy zaułku Bolszoj Karietnyj 15. Zaułek ten, nie cieszący się dobrą sławą, wywarł głęboki wpływ na Wysockiego. Tam poznał młodzież żyjącą na granicy prawa, tam prawdopodobnie nauczył się grać na gitarze. O zaułku napisał piosenkę „Gdie twoi 17 let” (Gdzie twoje 17 lat?), odpowiadając sobie na to pytanie w refrenie: „Na Bolszom Karietnom”.
W 1955 roku zaczął uczestniczyć w zajęciach koła dramatycznego w domu kultury, pod kierunkiem aktora moskiewskiego Teatru Dramatycznego MChAT – Władimira Bogomołowa, który był entuzjastycznie nastawiony do Wysockiego.
Gdy Wysocki skończył szkołę średnią (nr 186 w Moskwie), jego najbliższe otoczenie zaczęło namawiać go, by wstąpił do moskiewskiego instytutu inżynieryjnego im. Kujbyszewa. Sam Wysocki marzył jednak o studiach w szkole aktorskiej, ale presja otoczenia – matki, ojca i dziadka-prawnika – była zbyt silna. Szalę przeważył jego przyjaciel, Igor Kochanowski, który zdał na tę uczelnię i przez pierwszy semestr uczył się wraz z Wysockim. Po pierwszym semestrze Wysocki odszedł z uczelni.
Po rzuceniu studiów Wysocki oddał się sztuce aktorskiej. Brał udział w próbach w kółku dramatycznym, zaczął też pisać wiersze. W 1956 roku został przyjęty do szkoły teatralnej przy moskiewskim teatrze dramatycznym MChAT, którą ukończył w 1960 roku. Na pierwszym roku studiów zaczął śpiewać z akompaniamentem gitary. Początkowo były to tzw. pieśni błatne, czyli podwórkowe (często o tematyce nawiązującej do życia ludzi z marginesu społecznego). Na pierwszym roku poznał też swą pierwszą żonę – Izę Żukową (ur. 1937). W 1959 roku dostał pierwszą poważną rolę – zagrał Pietrowicza w „Zbrodni i karze” Dostojewskiego. Wtedy też po raz pierwszy stanął przed kamerą.
W latach 1960-1964 pracował (z przerwami) w Teatrze Puszkina; zagrał tam około 10 ról, w większości epizodycznych. W tym okresie zaprezentował publicznie swe pierwsze pieśni, m.in. utwór „Tatuirowka” (Tatuaż).
W 1961 roku, w czasie zdjęć do filmu „713 prosi o pozwolenie na lądowanie”, Wysocki poznał swoją drugą żonę, Ludmiłę Abramową, również aktorkę.
W 1962 roku przyszedł na świat pierwszy syn Wysockiego, Arkadij. Niecałe dwa miesiące Wysocki pracował w teatrze miniatur, starał się o etat w nowo powstałym teatrze Sowriemiennik, ale bezskutecznie. W roku tym odbyła się też premiera filmu „713 prosi o zgodę na lądowanie”, w którym Wysocki zagrał żołnierza piechoty morskiej. Wkrótce otrzymał następną propozycję zagrania w filmie. W 1963 roku na ekrany weszły dwie produkcje z Wysockim w rolach epizodycznych.
W 1964 roku przyszedł na świat Nikita, jego drugi syn. Wysocki zaczął komponować pierwsze pieśni do filmów. Rozpoczął też pracę w moskiewskim Teatrze na Tagance, gdzie był zatrudniony do końca życia. Na ekrany weszły kolejne dwa filmy, w których Wysocki zagrał epizody.
Rok 1964 to rok jego debiutu autorskiego na scenie Taganki – Wysocki komponował pieśni do spektakli i sam je wykonywał. W 1964 roky Wysocki zagrał w trzech przedstawieniach teatralnych i wystąpił w trzech filmach.
W 1966 roku Wysocki zagrał główną rolę w sztuce Bertolta Brechta „Życie Galileusza”.
W 1967 roku poznał aktorkę Marinę Vlady, swą późniejszą trzecią żonę. W prasie literackiej ukazały się w tym czasie pierwsze publikacje jego wierszy. Wystąpił także w kilku ważnych przedstawieniach i kilku filmach, gdzie grał głównie w epizodach.
W 1968 roku Wysocki wystąpił w filmach „Gospodarz tajgi”, „Interwencja” (premiera w 1987) oraz w sztuce Gorkiego „Matka”, gdzie zagrał Własowa.
1 grudnia 1970 roku Wysocki ożenił się z Mariną Vlady. Ten sam rok przyniósł mu rolę w poetyckim przedstawieniu na podstawie poezji Andrieja Wozniesienskiego, natomiast rok 1971 to przede wszystkim jego triumf w roli Hamleta. W 1972 roku Wysocki po raz pierwszy pojawił się w telewizji. Był to 55-minutowy wywiad z poetą w telewizji estońskiej.
Popiersie Władimira Wysockiego w Alei Sław na Skwerze Harcerskim w Kielcach
Rok 1974 to przede wszystkim jego pierwszy wyjazd zagraniczny. W tym samym roku w ZSRR zagrał w filmie „Zły dobry człowiek” i wydał autorską płytę „Piesni Władimira Wysockogo” (Pieśni Władimira Wysockiego). W 1974 roku zagrał w filmie „Jedinstwiennaja doroga” i wydał kolejne dwie płyty pod tym samym tytułem co pierwsza.
W 1975 roku przeprowadził się na ulicę Małaja Gruzinskaja 28. W tymże roku ukazała się pierwsza i jedyna za jego życia książkowa publikacja wierszy, a Teatr na Tagance po raz pierwszy wyruszył za granicę – do Bułgarii. Wysocki wystąpił w telewizji sofijskiej, a także nagrał autorską płytę, która jednak nie ukazała się za jego życia. W tym roku wystąpił m.in. w „Wiśniowym sadzie” Czechowa, a także filmach „Jedinstwiennaja” i „Biegstwo Mistera Mak-Kinli”.
W 1976 roku spektakl „Hamlet”, w którym wystąpił Wysocki, otrzymał pierwszą nagrodę na Dziesiątym Belgradzkim Międzynarodowym Festiwalu „Bitef”. Wysocki nakręcił film „Jak car Piotr Ibrachima swatał”. Wydał trzy autorskie płyty: „Piesni”, „Piesni Władimira Wysockogo” i „Piesni-bałłady” z filmu „Biegstwo Mistera Mak-Kinli”.
Rok 1977 to nowe sukcesy „Hamleta” w postaci nagrody francuskiej krytyki za najlepszy spektakl zagraniczny. W tym samym roku wyszła jedyna za życia artysty broszura na temat jego twórczości kinowej. Wysocki wystąpił w epizodzie w filmie węgierskim „Ők ketten” (One dwie) Márty Mészáros. Był to jedyny film, w którym pojawił się na ekranie razem z żoną Mariną Vlady. W bajce „Alicja w krainie cudów” według Carrolla zagrał papugę i orzełka Eda. We Francji wyszły wówczas trzy płyty długogrające Wysockiego.
W 1979 roku Wysocki wyjechał z koncertami do USA i Kanady. Był już wówczas uzależniony od środków pobudzających, co nadwerężyło jego siły, mimo to nie zgadzał się jednak na żadne kompleksowe leczenie. 25 lipca przeżył śmierć kliniczną w Bucharze w Uzbekistanie. Następnie wystąpił jeszcze w roli Swidrygajłowa w „Zbrodni i karze”. W 1979 roku ukazała się także płyta „Bałłady i piesni” (Ballady i pieśni).
Grób Włodzimierza Wysockiego w 1983 roku
W czerwcu 1980 roku „Hamlet” otrzymał pierwszą nagrodę na Drugim Międzynarodowym Festiwalu „Warszawskie Spotkania”. Wysocki zagrał jeszcze rolę Don Juana w filmie „Maleńkie tragedie”. 16 lipca miał miejsce ostatni występ dla szerokiej publiczności w podmoskiewskim Kaliningradzie (obecnie Korolow). 23 lipca Wysocki miał zapaść, a 25 lipca nad ranem zmarł. Trzy dni później został pochowany na Cmentarzu Wagańkowskim w Moskwie.
Znaczek pocztowy Rosji, Władimir Wysocki, 1999, 2 rub. (Michel 761, Scott 6547)
Pośmiertnie, w 1987 roku, Wysocki został laureatem Nagrody Państwowej ZSRR.
konie swe nahajką smagam, popędzam!
Jakoś braknie mi powietrza: piję wiatr, połykam mgłę...
Czuję z w zgubnym uniesieniu, że już ginę, że już ginę!
Troszkę wolniej konie moje, troszkę wolniej!
Nie słuchajcie twardego bata.
Lecz dostały mi się konie narowiste zbyt...
I nie zdążę już żyć, i nie skończę już pieśni.
Ja swe konie napoję,
Zwrotkę śpiewać dokończę, -
jeszcze chwilkę na samym brzegu postoję...
Zginę, zamieć mnie jak pyłek zdmuchnie z dłoni,
i saniami galopem powloką mnie,
przejdźcie proszę w chód niespieszny, moje konie,
chociaż trochę mi przedłużcie tę ostatnią drogę!
Troszkę wolniej, konie moje, troszkę wolniej!
Nie władają wami bicz i bat
Lecz dostały mi się konie narowiste zbyt...
I nie zdążę już żyć, i nie skończę już pieśni.
Konie swoje napoję,
zwrotkę śpiewać dokończę, -
jeszcze chwilkę na samym brzegu postoję!
Zdążyliśmy: do Boga w gości nie ma spóźnień,
Lecz czemuż aniołowie śpiewają takimi złymi głosami!
A może to ja krzyczę koniom, żeby nie niosły tak szybko sań!
Troszkę wolniej, konie moje, troszkę wolniej!
Błagam, nie cwałujcie tak!
Lecz dostały mi się konie narowiste zbyt...
Skoro nie zdążę już dożyć, to może skończę choć pieśń.
Konie swoje napoję,
zwrotkę śpiewać dokończę, -
jeszcze chwilkę na samym brzegu postoję.
Кони
Wzdłuż urwiska, nad przepaścią, po samiutkiej, po krawędzi,
konie swe nahajem smagam i popędzam... i popędzam.
Lecz brakuje mi powietrza, piję wiatr i mgłą się krztuszę,
i w śmiertelnej trwodze czuję, że już po mnie! - Odejść muszę.
Odrobinę wolniej konie... odrobinę choć.
Nie słuchajcież wy bata, on łże!
Ale konie narowiste przeznaczył mi los.
I tak żyć się chce i dośpiewać tę pieśń.
Ja i koniom dam pić,
ja i pieśni dam żyć,
choć przez chwilę mi tylko na krawędzi tkwić.
Zginę, wiem. Mnie tak jak puszek z dłoni zmiecie huragan
i powloką saniami po śniegu, jak jeńca.
Ech, wy konie, zwolnijcie i przedłużcie o chwilę,
choć o chwilę... tę podróż w nieznane, do końca.
Odrobinę wolniej konie, odrobinę choć.
Bo ten bat... ani pan, ani car!
Ale konie narowiste przeznaczył mi los.
I tak żyć bym chciał i ta pieśń niech trwa.
Ja i koniom dam pić,
ja i pieśni dam żyć,
choć przez chwilę mi tylko na krawędzi tkwić.
li krzywo na nas spoglądają?
konie swe nahajem smagam i popędzam... i popędzam.
Lecz brakuje mi powietrza, piję wiatr i mgłą się krztuszę,
i w śmiertelnej trwodze czuję, że już po mnie! - Odejść muszę.
Odrobinę wolniej konie... odrobinę choć.
Nie słuchajcież wy bata, on łże!
Ale konie narowiste przeznaczył mi los.
I tak żyć się chce i dośpiewać tę pieśń.
Ja i koniom dam pić,
ja i pieśni dam żyć,
choć przez chwilę mi tylko na krawędzi tkwić.
Zginę, wiem. Mnie tak jak puszek z dłoni zmiecie huragan
i powloką saniami po śniegu, jak jeńca.
Ech, wy konie, zwolnijcie i przedłużcie o chwilę,
choć o chwilę... tę podróż w nieznane, do końca.
Odrobinę wolniej konie, odrobinę choć.
Bo ten bat... ani pan, ani car!
Ale konie narowiste przeznaczył mi los.
I tak żyć bym chciał i ta pieśń niech trwa.
Ja i koniom dam pić,
ja i pieśni dam żyć,
choć przez chwilę mi tylko na krawędzi tkwić.
li krzywo na nas spoglądają?
Czy to u mych sani dzwonek się rozszlochał ogłupiały,
czy to ja do koni krzyczę, żeby wolniej, wolniej gnały?!
Odrobinę wolniej konie, odrobinę choć.
Błagam was: i nie w skok, i nie w cwał!
Ale konie narowiste przeznaczył mi los.
Skoro życie me gdzieś, niech więc choć trwa pieśń.
Ja i koniom dam pić,
ja i pieśni dam żyć,
choć przez chwilę mi tylko na krawędzi tkwić.
Zdążyliśmy. W tę gościnę i tak nikt się nie spóźnia.
Ale czemuż to anie
http://play.riffstation.com/?v=x2kBqCZulwY
