Bal na Gnojnej (U grubego Joska)
A ball in the suburb
(e)
e a
Nieprzespanej nocy znojnej
a e
Jeszcze mam na ustach ślad,
e a
U Grubego Joska przy ulicy Gnojnej
H7 e
Zebrał się ferajny kwiat.
e a
Bez jedzenia i bez spania,
a e
Byle byłoby co pić,
e a
Kiedy na harmonii Feluś zaiwania,
H7 e
Trzeba tańczyć, trzeba żyć.
e H7
Harmonia na trzy czwarte z cicha rżnie,
H7 e
Ferajna tańczy, wszystko z drogi,
e a
Z szaconkiem, bo się może skończyć źle,
H7 e
Gdy na Gnojnej bawimy się.
e a
Kto zna Antka, czuje mojrę,
a e
Ale jeden nie znał jej
e a
I naraził się dlatego na dintojrę,
H7 e
Skończył się z przyczyny tej.
e a
Jak latarnie ciemno świcą,
a e
Smętnie gwiżdże nocny stróż,
e a
A kat Maciejewski tam pod szubienicą
H7 e
Na Antosia czeka już.
e H7
Harmonia na trzy czwarte z cicha łka,
H7 e
Ferajna tańczy, ja nie tańczę,
e a
Dlaczegoż bal na Gnojnej ach co dnia,
H7 e
Gdy niejednej pary dziś brak?
Stanislaw Grzesiuk - bal na gnojnej
Malenczuk & Waglewski - Bal na Gnojnej
SZWAGIER KOLASKA 1995 - Bal na Gnojnej (TVP Lublin)
Czesław Mozil i Karolina Cichy "Bal na Gnojnej"
Piosenka Bal na Gnojnej (Bal u Grubego Joska) została wydana drukiem przez wydawnictwo I. Rzepeckiego w Warszawie (1935). Reprezentuje popularny przed wojną nurt warszawskich ballad podwórkowych i piosenek warszawskich przedmieść (Czarna Mańka, muz. Ludwik Halpern, sł. Czesław Gumkowski, pierwsze wykonanie Karol Hanusz, teatr Miraż, 1916, Mańka, muz. i sł. Andy Kitschman, ballada o Felku Zdankiewiczu, Panna Franciszka, 1928, kuplety starowarszawskie W Saskim Ogrodzie). Autorzy tekstu, Julian Krzewiński (wł. Maszyński) i Leopold Brodziński (wł. Trzebuchowski), twórcy pierwszych polskich komedii muzycznych: Yacht miłości i Polowanie na lamparta, prowadzili w Warszawie teatr operetkowy 8.30 i tam piosenka Bal na Gnojnej została wykonana po raz pierwszy.
Knajpa, a oficjalnie herbaciarnia (herbatnia) u Grubego Joska (Józefa Ładowskiego) znajdowała się przy ulicy Rynkowej 7 w rejonie ulicy Grzybowskiej i Placu Żelaznej Bramy (do 1902 roku nosiła ona nazwę Gnojnej, ponieważ w XIX wieku składowano tam gnój,
wywożony z koszar Wielopolskich). Otwierana była o godzinie drugiej w nocy. Pod koniec lat 20. i na początku 30. cieszyła się ogromną popularnością wśród mieszkańców Woli, handlarzy i tragarzy z Hali Mirowskiej, a także wśród gości luksusowych nocnych lokali (zwłaszcza Adrii), którzy po ich zamknięciu, przenosili się nad ranem do Sielanki, Kasztelanki i Hrabiny na Czerniakowie, Narcyza na Żurawiej, Pod kogutem na Woli lub Grubego Joska, ceniąc sobie niepowtarzalną atmosferę tych lokali i autentyczny warszawski folklor. Częstym gościem knajpy u Grubego Joska byli oficerowie I Pułku Szwoleżerów, którym przewodził dowódca, generał Bolesław Wieniawa - Długoszewski, ulubieniec Marszałka Józefa Piłsudskiego, miłośnik koni i dobrych trunków, otoczony gronem wielbicielek i zaprzyjaźnionych artystów. Piosenkę Bal na Gnojnej śpiewał przed wojną, Tadeusz Faliszewski, a po wojnie, wprowadził do swego repertuaru Bogdan Łazuka i popularny aktor komediowy Jarema Stępkowski.
FANNY GORDON - (prawdziwe nazwisko Fajga Jofe, ur. 23 grudnia 1904, Petersburg, zm. w 1991 roku, Leningrad), kompozytorka, debiutowała foxtrotem Pod samowarem (sł. Andrzej Włast, wyk. Zula Pogorzelska i Tadeusz Olsza, 1929), będącym parodią modnych rosyjskich i cygańskich romansów. Współpracowała z teatrami rewiowymi Morskie Oko, Wesołe Oko, Ananas. Komponowała operetki i komedie muzyczne: Yacht miłości (libretto Julian Krzewiński wł. Maszyński i Leopold Brodziński wł. Trzebuchowski, prem. 21 października 1933 roku, teatr 8.30), Dziewczyna z Szanghaju (1950), Pod niebem Alabamy, Wojna i miłość, dla dzieci Kot i pingwin (1965), także utwory symfoniczne
(Chińska fantazja) i muzykę filmową (Alarm, 1934). Skomponowała wiele popularnych przebojów: Bal na Gnojnej (Bal u Starego Joska, sł. Julian Krzewiński i Leopold Brodziński), Czy pani chce być gwiazdą, Dlaczego mnie zdradziłaś (sł. i wyk. W. Budzyński, rewia Serce Warszawy), tango I tak mi ciebie żal (sł. Walery Jastrzębiec-Kozłowski, wyk. Stanisława Nowicka, 1932), Nostalgia, Ostatnia noc i Abduł Bej (wszystkie sł. Ludwik Szmaragd), Miłość cię zgubiła (sł. Tadeusz Stach, pierwodruk: ilustrowany przegląd przebojów Wesoły tydzień, nr 1/1931), Nietoperze (sł. Jan Brzechwa SzerSzeń) z rep. Chóru Dana, Tango piratów i tango Skrwawione serce (sł. Walery Jastrzębiec – Rudnicki, 1888-1962, aktor, literat, prawnik, dyrektor teatrów i kabaretów, po wojnie dyrektor generalny ZAiKS-u) z rep. Stanisławy Nowickiej. Przez pewien czas mieszkała w Nowym Jorku, uczyła śpiewu w Chicago Conservatory of Music. Po wojnie publikowała felietony, utwory satyryczne i sztuki teatralne: Pożegnanie Andrejkino, Jeżeli wszyscy chcemy (1966), Stacja spełnionej nadziei (1969), jednoaktówka Mały kwiat (1978), Maska.
Piosenki:
Abdu Bej (sł. Ludwik Szmaragd)
Bal u Starego Joska (Julian Krzewiński/Leopold Brodziński)
Betty (J. Krzewiński/L. Brodziński) - 1933
Caballeros z Granady (Szer-Szeń (Jan Brzechwa))
Dla mej kochanki (Andrzej Włast) - 1931
Gdy miłość zapuka do drzwi - 1939
I tak mi ciebie żal
Na duszę smutek padł (J. Krzewiński/L. Brodziński) - 1933
New York Baby (J. Krzewiński/L. Brodziński) - 1933
Nietoperze (Szer-Szeń) - 1930
Ostatnia noc (L. Szmaragd)
Pod samowarem (A. Żuławska)
Siemieczki (A. Włast)
Skrwawione serce (Walery Jastrzębiec-Rudnicki) - 1931
Złudzenie (A. Włast)
Opracowanie: Wojciech Dąbrowski www.spotkaniazpiosenka.org
Julian Krzewiński, właściwie Julian Piotr Maszyński (ur. 3 października 1882 w Warszawie, zm. 4 marca 1943 w Warszawie) – polski śpiewak, autor tekstów, powieściopisarz.
Urodził się w rodzinie kompozytora Piotra Maszyńskiego, jego brat Mariusz był aktorem, a siostry Stanisława i Halina malarkami. Studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim, do grona jego wykładowców należała m.in. Gabriela Zapolska. Po ukończeniu nauki wyjechał do Brazylii, gdzie był artystą cyrkowym. Nie trwało to długo, powrócił do ojczyzny i otrzymał angaż w operetce lwowskiej. Od 1909 osiadł w Warszawie, gdzie występował w Teatrze Dramatycznym. W 1911 po raz pierwszy zagrał w filmie, był to „Skandal z ulicy Szopena”. W Tym samym roku grał też w dwóch innych filmach, w „Koszu primadonny” i „Dniu kwiatka”. Ogółem zagrał w ponad trzydziestu produkcjach. Gra aktorska była dodatkowym zajęciem Juliana Krzewińskiego, przede wszystkim był on mistrzem pióra. Tworzył scenariusze, libretta operetkowe i pisał piosenki, jego bliskim współpracownikiem był Leopold Brodziński. Należy zauważyć, że Julian Krzewiński był żołnierzem, który walczył w obu wojnach światowych. Podczas II wojny światowej pracował jako kelner. Zmarł 4 marca 1943 i spoczął na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 320-IV-14).
Leopold Brodziński (również Leopold Orwicz-Brodziński) (właściwie Leopold Trzebuchowski) (ur. 12 listopada 1894 w Warszawie, zm. 1942 w KL Auschwitz) – polski autor tekstów, aktor i dziennikarz.
Studiował w Szkole Aplikacyjnej w Warszawie, po jej ukończeniu debiutował na deskach Teatru Letniego w warszawskim Ogrodzie Saskim. Podczas sezonu 1915/1916 grał równolegle wTeatrze Artystycznym i Teatrze Polskie Miniatury, a także nadal w Teatrze Letnim. Od 13 listopada 1915 do 8 maja 1916 był kierownikiem artystycznym zespołu Towarzystwa Dramatycznego, następnie założył grupę aktorską "Niezależni". Po dwóch latach powrócił do gry na scenach teatrów Miraż i Qui Pro Quo, jednak wkrótce przystąpił do objazdowego Teatru Żołnierskiego. W międzyczasie redagował i wydawał Przegląd Teatralny, ale wydawnictwo to nie przyjęło się i wkrótce Leopold Brodziński zaprzestał jego publikacji. Od października 1919 przez kwartał był dyrektorem Teatru Dramatycznego w Warszawie, od tego czasu sporadycznie pojawiał się w stałej obsadzie scen warszawskich. Od 1924 przez rok redagował Przegląd Teatralny i Filmowy. W 1929 podczas pobytu w Paryżu przystąpił na jeden sezon do zespołu polskich aktorów kierowanych przez Karola Bendę. W 1930 powrócił do kraju, dwa lata później na krótki okres objął stanowisko dyrektora Teatru Nowości. 3 września 1932 został dyrektorem Teatru 8:30. Podczas sezonu 1938/1939 pracował w charakterze referenta prasowego Teatru Kameralnego w Warszawie, gdzie angażował się do ról epizodycznych.
Leopold Brodziński poza pracą aktorską i dziennikarską zajmował się również tłumaczeniem sztuk teatralnych i librett operetkowych. Był również autorem sztuk teatralnych m.in. Ironia losu (1913) i Miłość i zazdrość (1926). Ponadto był również sekretarzem Poli Negri. Pracował z Julianem Krzewińskim. Aresztowanego na początku 1942 Leopolda Brodzińskiego uwięziono w KL Auschwitz gdzie został zamordowany.
