Stary Josel
(tango żydowskie)
( d F g d-A )
d A
Mroczne wnętrza szynków
d
I gospoda w rynku
g A
Dobrze znały skrzypek jego ton
d A
I gdy w noc z okienka,
d
Biegła w dal piosenka,
g A
Wiedziano to właśnie on:
d
Stary Josel grajkiem był,
g A d
Miał skrzypki swe i małą wnuczkę miał...
C
Najpiękniej dla tej małej
C7
Skrzypki łkały...
F
Oj, jak on dla niej grał!
C C7 F
A gdy cios okrutny padł
g d
I zabrał ją inny, lepszy świat!
g
To cóż miał robić Josel?
d g
tak chciał przecież Bóg;
d A d ( d F g d-A )
Roztrzaskał tylko skrzypki swe o bruk...
d A
Stoi gdzieś u ściany,
d
Starzec obłąkany,
g A
Na patykach jak na skrzypkach gra...
d A
Każdy w Berdyczowie
d
Chętnie ci opowie
g A
Skąd wzięła się postać ta:
Stary Josel grajkiem był...
( d F g d-A d )
w tonacji c-mol
( c Es f c-G )
c G
Mroczne wnętrza szynków
c
I gospoda w rynku
f G
Dobrze znały skrzypek jego ton
c G
I gdy w noc z okienka,
c
Biegła w dal piosenka,
f G
Wiedziano to właśnie on:
c
Stary Josel grajkiem był,
f G c
Miał skrzypki swe i małą wnuczkę miał...
Bb
Najpiękniej dla tej małej
Bb7
Skrzypki łkały...
Es
Oj, jak on dla niej grał!
Bb Bb7 Es
A gdy cios okrutny padł
f c
I zabrał ją inny, lepszy świat!
f
To cóż miał robić Josel?
c f
tak chciał przecież Bóg;
c G c ( c Es f c-G )
Roztrzaskał tylko skrzypki swe o bruk...
c G
Stoi gdzieś u ściany,
c
Starzec obłąkany,
f G
Na patykach jak na skrzypkach gra...
c G
Każdy w Berdyczowie
c
Chętnie ci opowie
f G
Skąd wzięła się postać ta:
Stary Josel grajkiem był...
( c Es f c-G c )
Stary Josel. Kapela z Targówka
Obsada instrumentalna: Na głos z fortepianem.
Rok wydania
1933 (copyright)
Dane wydawnicze
Warszawa : Gebethner i Wolff
Znaki wydawnicze
znak wydawniczy: G. 7055 W.
Miejsce druku
Warszawa : H. Imielski (druk)
Seria wydawnicza
Co Śpiewa Warszawa ; nr 224
Informacje dodatkowe
Utwór pochodzi z repertuaru Chóru Juranda.
http://www.bibliotekapiosenki.pl/browse:Ferszko_Michal_Stary_Josel_tango_zydowskie
(Opracowanie na gitarę: Zenon Stogniew)
Michał Fereszko - kompozytor, aranżer, akompaniator. Studiował w klasie fortepianu Aleksandra Michałowskiego w Wyższej Szkole Muzycznej im. Fryderyka Chopina. Początkowo występował jako pianista w kinach, potem należał do orkiestr tanecznych Henryka Golda, a następnie Henryka Warsa. Występował jako pianista klasyczny, ceniony za interpretacje dzieł chopinowskich. Komponował muzykę taneczną w stylu anglo-amerykańskim, piosenki dla wokalistów, tanga, muzykę ludową, utwory nawiązujące do folkloru warszawskiego, żydowskiego itd. Pod pseudonimem Michał Żukowski aranżował utwory rozrywkowe i muzykę filmową.
Brał udział w kampanii wrześniowej 1939 r., następnie trafił do getta warszawskiego (1940 r.). Należał tam do orkiestry Artura Golda (występował m.in. w „Cygańskiej Tawernie”).
Jerzy Jurandot - (właściwie Jerzy Glejgewicht) - ur. 19 marca 1911 w Warszawie, zm. 16 sierpnia 1979 w Warszawie.
Poeta, satyryk, dramatopisarz, scenarzysta i librecista, autor tekstów piosenek. W roku 1928 ukończył gimnazjum i rozpoczął studia chemiczne oraz matematyczne na Uniwersytecie Warszawskim; w 1934 r. uzyskał absolutorium
. W 1928 r. zadebiutował jako satyryk. Pierwszym jego tekstem, nagranym na płyty, były słowa do pieśni Piotra Czajkowskiego Romans(została nagrana przez Tadeusza Faliszewskiego w 1930 r. w „Syrenie Record”).
Działalność literacką rozpoczął w 1929 r, która w 1932 r. zyskała status zawodowej. Współpracował z kabaretami i prasą satyryczną. Pierwszą książkę pt.Niedobrze, panie Bobrze! wydał w 1938 r. Pisał teksty rewiowe, skecze, monologi dla teatrzyków i kabaretów międzywojennej Warszawy, m.in. dla Mignon, Bandy, Hollywood i Wielkiej Rewii. Był kierownikiem literackim kabaretów Cyrulik Warszawski w 1935 r. i Małe Qui Pro Quo w latach 1937–1939. Napisał bardzo wiele tekstów przebojowych piosenek do filmów muzycznych (np. Manewry miłosne, Papa się żeni, Ada, to nie wypada i inne). Piosenki z jego tekstami śpiewały ówczesne gwiazdy, m.in.: Jadwiga Andrzejewska, Chór Dana, Tadeusz Faliszewski, Gorska Stefcia, Tola Mankiewiczówna, Tadeusz Olsza, Ludwik Sempoliński, Terné Zofia, Aleksander Żabczyński.
W czasie wojny przebywał w Warszawie. Drukował wtedy poezje w konspiracyjnych oficynach prasowych „Walka Ludu” i „Werble Wolności”. Z tego okresu znany jest jego wiersz poświęcony zamordowanemu przez hitlerowców prezydentowi Warszawy Stefanowi Starzyńskiemu pt. Panie pułkowniku Kiliński. Podczas okupacji hitlerowskiej wraz z żoną – Stefanią Grodzieńską – znalazł się w getcie warszawskim. Był tam kierownikiem literackim teatru rewiowego „Femina”. W 1942 r. udało mu się uciec z getta; do 1944 r. ukrywał się w majątku Mory pod Warszawą.
Po wojnie pełnił funkcję dyrektora Rozgłośni Polskiego Radia w Lublinie. Współpracował z teatrzykami żołnierskimi i prasą satyryczną. Objął stanowisko naczelnika Wydziału Estrady Ministerstwa Kultury i Sztuki. W Łodzi utworzył Teatr Miniatur Syrena, który w 1948 r. przeniósł się do Warszawy. W latach 1945–1950 i 1955–1957 był jego kierownikiem artystycznym. Od 1952 do 1955 r. prowadził „Teatr Satyryków”. Po 1956 r. poświęcił się całkowicie pracy twórczej. Współpracował z tygodnikiem „Szpilki”.
Jest autorem:
— libretta operetki Niech żyje młodość (muz. Bronisław Horowicz);
— rewii Na przednówku (współaut. Brok_Bronislaw);
— musicali Miss Polonia, Sekretny przystanek(muz. Marek Sart), Prawo pierwszej nocy (muz. Leszek Bogdanowicz), Ballada o tamtych dniach(współaut. Stefania Grodzieńska, muz. Jerzy Wasowski);
— utworów scenicznych Norma serca, Plecy,Rodzinka, Takie czasy, Trzeci dzwonek, Mąż Fołtasiówny,Dziewiąty sprawiedliwy i Pamiątkowa fotografia, Nie dobrze, panie Bobrze;
— scenariuszy do filmów Jutro premiera (reż. Janusz Morgenstern) i Mąż swojej żony (reż. Stanisław Bareja);
— książek Wybór satyr, Dzieje śmiechu, Moja tfurczość, Frontem i afrontem, Komedie, Operacja „Sodoma”, Psychiczna zadra;
— wierszy, skeczy, monologów i tekstów piosenek.
Zasiadał we władzach Związku Autorów i Kompozytorów Scenicznych. W 1979 r. obchodził jubileusz 50-lecia pracy twórczej. Jego piosenki, napisane w okresie międzywojennym, odznaczały się wysokimi walorami literackimi, wdziękiem i lekkością. Był jednym z tych autorów, którzy oderwali się od przestarzałego stylu tekstów kabaretowych i piosenek poprzedniej dekady, podnosząc zdecydowanie poziom tego rodzaju twórczości. Szczególnie jego doskonałe piosenki filmowe zdobyły ogromną sympatię i przeszły na stałe do historii polskiej muzyki rozrywkowej. Jego karierze poświęcone jest hasło w telewizyjnej wersji Leksykonu Polskiej Muzyki Rozrywkowej (odcinek 29 w reżyserii Ryszarda Wolańskiego).
http://www.facebook.com/video/video.php?v=163190490388800
Kasia z Rudy Slaskiej z akompaniamentem zespołu muzykoterapeutów w utworze "Stary Josel", podczas warsztatów muzykoterapeutycznych na koncercie w Akademi Muzycznej, zorganizowane przez Stowarzyszenie "Skarbek" z Myslowic IX.2010 .
Warsztaty muzykoterapeutyczne zorganizowało Stowarzyszenie Pomocy Niepełnosprawnym"Skarbek" w Mysłowicach. Przygotowanie i organizacja warsztatów i koncertu oraz prowadzenie koncertu - muzykoterapeuta mgr Michał Stogniew. Podczas koncertu i warsztatów była wspaniała atmosfera godna środowiska akademii muzycznej.
*
Zmarła Stefania Grodzieńska - Środa, 28 kwietnia 2010 (11:02)
Pisarka, aktorka estradowa, tancerka Stefania Grodzieńska zmarła dziś rano w Domu Artystów Weteranów Scen Polskich w Skolimowie. Artystka miała 96 lat.
Grodzieńska urodziła się 2 września 1914 roku w Łodzi. Jako dziecko mieszkała w Moskwie, potem wyjechała wraz z rodziną do Berlina. Uczęszczała tam do szkoły baletowej; tańca uczyła się także w Łodzi.
Do Warszawy - miasta, z którym jak deklarowała czuła się najbardziej związana - Grodzieńska przyjechała w 1933 roku. Znalazła pracę w teatrzyku Cyganeria, tańczyła też w Teatrze Kameralnym, w końcu Fryderyk Jarosy zaangażował ją do zespołu Cyrulika Warszawskiego. Podczas pracy nad programem "Słońce" w Cyruliku w roku 1937 Grodzieńska poznała satyryka i komediopisarza Jerzego Jurandota - swojego przyszłego męża. Byli razem przez 42 lata, aż do jego śmierci.
Okupację Jurandotowie przeżyli w Warszawie, wyzwolenie zastało ich w Lublinie, gdzie Stefania Grodzieńska została pierwszą po wojnie spikerką polskiego radia. Pierwsze powojenne lata spędzili w Łodzi, gdzie rozpoczął pracę Teatr Syrena, który potem przeniósł się do Warszawy.
W roku 1945 Stefania Grodzieńska zaczęła pisywać felietony, m.in. do "Szpilek". Grodzieńska jest autorką wielu monologów i skeczy, które pisała samodzielnie, bądź z mężem, Jerzym Jurandotem. Ich teksty wykonywali znakomici ludzie estrady, jak Hanka Bielicka, Adolf Dymsza, Alina Janowska, Kalina Jędrusik, Bogumił Kobiela czy Irena Kwiatkowska.
Jednymi z najbardziej znanych tekstów autorki są m.in. skecze z cyklu "Mąż i żona" (w radiowej interpretacji Magdaleny Zawadzkiej i Wiktora Zborowskiego).
Przez kilkanaście lat Stefania Grodzieńska pracowała też w redakcji rozrywki TVP. Artystka jest również współautorką scenariuszy filmowych m.in. "Deszczowego lipca" (1957, reż. Leonard Buczkowski) i "Sprawy do załatwienia" (1953, reż. Jan Rybkowski, Jan Fethke).
Jej hobby były wycieczki górskie - szczególnie lubiła wysokie, skaliste Tatry. Przez lata należała nawet do ekipy wspinaczkowej.
Po śmierci męża w 1979 roku zarzuciła na dłuższy twórczość kabaretową, skupiając się na pisaniu wspomnień. Do pisania felietonów powróciła - z dużym powodzeniem - w latach dziewięćdziesiątych. Napisała kilkanaście zbiorów felietonów takich jak "Dzionek satyryka", "Jestem niepoważna", "Brzydki ogród", "Felietony i humoreski", "Plagi i plażki", "Rozmówki" oraz książki "Urodził go Niebieski Ptak", "Wyznania chałturzystki", "Już nic nie muszę".
W 2008 roku ukazała się książka Grodzieńskiej "Kłania się PRL" - dokonany przez Marcina Szczygielskiego wybór satyrycznych tekstów Stefanii Grodzieńskiej. W krótkich historyjkach i wspomnieniach, językiem przedwojennej inteligentki, wtłoczonej w świat rządzony przez proletariat, sportretowała z wielkim humorem obraz polskiej siermiężnej codzienności sprzed kilkudziesięciu lat.
"Naprawdę myślisz, że kogoś to jeszcze dziś może zainteresować?" - pytała Grodzieńska Szczygielskiego, kiedy powstał pomysł wydania jej felietonów w zbiorze "Kłania się PRL". "Oczywiście, że tak! Ale czy "zainteresowanie" jest właściwym słowem, określającym uczucia towarzyszące lekturze felietonów, humoresek i skeczy Stefanii z lat 40., 50. i 60.? Tak, ale nie tylko. Dla mnie ta lektura to dobry humor i wzruszenie, nostalgia, a czasem i serdeczny śmiech. To słodko-korzenny zapach pożółkłych kartek książek, które podbierałem z półek rodziców i pochłaniałem w dzieciństwie bez umiaru. To świadectwo istnienia, zapis krótkiej, dziwacznej epoki, która trwała w naszym kraju przez kilka dziesięcioleci, a teraz nieuchronnie, coraz szybciej odchodzi w niepamięć" - napisał Szczygielski we wstępie do książki.
