ukryj menu          

Komu dzwonią temu dzwonią

słowa i muzyka: Stanisław Grzesiuk
   a            C       E           a

Komu dzwonią temu dzwonią

     C               d     G7          C

Mnie nie dzwoni żaden dzwon

  G      d         C    E

Bo takiemu pijakowi

   a                E        a

Jakie życie taki zgon


Księdza do mnie nie wołajcie

Niech nie robi zbędnych szop

 

Tylko ty mi przyjacielu

Spirytusem głowę skrop


W piwnicy mnie pochowajcie
W piwnicy mi kopcie grób

I głowę mi obracajcie

Tam gdzie jest od beczki szpunt


W jedną rękę kielich dajcie
W drugą rękę wina dzban

I nade mną zaśpiewajcie

Umarł pijak ale pan


A po śmierci na mym grobie
Beczka wina będzie stać

I gdy przyjdziesz się pomodlić

Możesz kufel sobie wlać

Stanisław Grzesiuk - Komu dzwonią


Stanisław Grzesiuk (ur. 6 maja 1918 w Małkowie koło Chełma, zm. 21 stycznia 1963
w Warszawie) - polski pisarz, pieśniarz (zwany również bardem z Czerniakowa), z zawodu elektromechanik. Działacz społeczno-lewicowy, antyklerykał i ateista.
Od 1920, kiedy jego rodzice przenieśli się do Warszawy, do 1940 mieszkaniec stołecznego Czerniakowa, dzielnicy zamieszkiwanej przez warszawską biedotę.
Podczas wybuchu wojny nadal mieszkał w Warszawie. Zaangażował się w walkę z niemieckim okupantem, działając w nowo powstałych polskich podziemnych siłach zbrojnych.Poszukiwany przez Gestapo za posiadanie broni (prawdopodobnie wynik donosu). Aresztowany (w trakcie łapanki) i wysłany na roboty przymusowe do Niemiec, w okolice Koblencji, następnie zesłany do obozu koncentracyjnego w Dachau za pobicie gospodarza niemieckiego, ucieczkę i wcześniejszą postawę w okupowanej Warszawie.
Po kilkumiesięcznym pobycie w Dachau (4 kwietnia-16 sierpnia 1940) przeniesiono go do Mauthausen-Gusen, gdzie przebywał aż do 5 maja 1945, tj. do momentu wyzwolenia obozu przez wojska amerykańskie. Przebywał w "starym obozie" Mauthausen, a od 1941 został przeniesiony do nowego "Gusen I".
9 lipca 1945 wrócił do kraju. W 1946 ożenił się, miał dwoje dzieci - córkę Ewę (1947) i syna Marka (1950-2007). Od 1947 chorował na gruźlicę płuc, będącą konsekwencją pobytu w obozach. Zmarł w 1963 na tę chorobę.

Po wojnie Grzesiuk rozpoczął karierę pisarską. Znajomi skłonili go, aby opisał swoje barwne przeżycia, które często im opowiadał. W 1958 zadebiutował powieścią Pięć lat kacetu, w której opisał swój pięcioletni pobyt w obozach koncentracyjnych. Barwny choć prosty język, wartka akcja i wszechobecny humor jakim jest przesycona ta książka, uczyniły go sławnym.
Kolejna autobiograficzna powieść Boso, ale w ostrogach (1961) przenosi czytelnika do przedwojennego Czerniakowa, dzielnicy warszawskiej biedoty, w której dorastał. Grzesiuk ponownie zapisał barwne opowieści z sugestywnie odmalowanym klimatem warszawskich "szemranych" dzielnic, opisem warunków życia w jakich dorastał oraz humorem. Powieść ta została zaadaptowana przez Barbarę Borys-Damięcką pod tytułem "Ballada czerniakowska" i wystawiona jako spektakl teatralny w reżyserii Tadeusza Wiśniewskiego.
Trzecia książka, wydana dopiero w rok po śmierci pisarza Na marginesie życia, jest relacją jego zmagań z gruźlicą w obliczu śmierci. Ale nawet wtedy Stanisław Grzesiuk jest sobą. Twardy, pełen przewrotnego humoru żyje, dopóki może.
Oprócz pisarstwa parał się też popularyzowaniem przedwojennego folkloru stolicy i gwary warszawskiej, wykonywał uliczne pieśni warszawskie. Grywał na bandżoli i mandolinie. Do najpopularniejszych piosenek przezeń wykonywanych, należą: "Czarna Mańka", "Siekiera, motyka", "Bujaj się Fela", "Bal na Gnojnej", "Ballada o Felku Zdankiewiczu", "Komu dzwonią", "U cioci na imieninach" oraz "Nie masz cwaniaka nad warszawiaka".

 

Śpiewnik

Folder plików

 

Najnowsze piosenki

więcej
 
na górę