Pejzaże harasymowiczowskie
(z repertuaru „Wolnej Grupy Bukowina”)
G D
Kiedy stałem w przedświcie a Synaj
C e
Prawdę głosił przez trąby wiatru
G D
Zasmreczyły się chmur igliwiem
e C D
Bure świerki o góry wsparte
G D
I na niebie byłem ja jeden
C e
Plotąc pieśni w warkocze bukowe
G D
I schodziłem na ziemię za kwestą
e C D
Przez skrzydlącą się bramę Lackowej
G C G
I był Beskid i były słowa
G C D
Zanurzone po pępki w cerkwi baniach
D
Rozłożyście złotych
C D G
Smagających się z wiatrem do krwi
G D
Moje myśli biegały końmi
C e G
Po niebieskich mokrych połoninach
G D
I modliłem się złożywszy dłonie
e C D
Do gór, do Madonny brunatnolicej
G D
A gdy serce kroplami tęsknoty
C e
Jęło spadać na góry sine
G D
Czarodziejskim kwiatem paproci
e C D
Rozgwieździła się Bukowina
G C G
I był Beskid i były słowa…
WOLNA GRUPA BUKOWINA - PEJZAZE HARASYMOWICZOWSKIE
WOLNA GRUPA BUKOWINA - PEJZAZE HARASYMOWICZOWSKIE
Jerzy Harasymowicz, Jerzy Harasymowicz-Broniuszyc (ur. 24 lipca 1933 w Puławach, zm. 21 sierpnia 1999 w Krakowie) – polski poeta, założyciel grup poetyckich Muszyna i Barbarus.
Należał do tzw. pokolenia „Współczesności”. Zadebiutował w 1953 roku, publikując wiersze i prozę poetycką w „Życiu Literackim”. Jego pierwszym tomikiem były wydane w 1956 roku Cuda. Publikował również na łamach m.in. „Twórczości”, „Tygodnika Powszechnego” i „Dziennika Polskiego”.
Laureat licznych nagród, m.in. Nagrody im. Stanisława Piętaka (1967), Nagrody Fundacji im. Kościelskich (1972), głównej Nagrody Ministra Kultury i Sztuki (1975).
Jego twórczość charakteryzowała się „przesyceniem” opisów, co czyniło wymyślone przez niego mitologie niezwykle szczegółowymi i sprawiającymi wrażenie realnych. Interesował się kulturą Łemków oraz słowiańsko-chrześcijańską, do których to zainteresowań często odnosił się w swoich utworach.
Z poezji Jerzego Harasymowicza wywodzi się termin „kraina łagodności”, do którego
w swoich piosenkach nawiązywał Wojciech Belon, a bywał później utożsamiany z poezją śpiewaną.
Harasymowicz był pisarzem płodnym, umierając zostawił po sobie ponad 40 tomów wierszy, liczne wybory wierszy i 2 bajki dla dzieci sprzedane łącznie w liczbie ponad 700 000 egzemplarzy.
Jego prochy rozsypano nad bieszczadzkimi połoninami, a symboliczny grób stanowi pomnik w kształcie bramy na Przełęczy Wyżnej.
Z poezji Jerzego Harasymowicza zrodził się projekt muzyczny „W górach jest wszystko co kocham” który w ostatnich latach podbił wszystkie festiwale piosenki studenckiej i turystycznej w Polsce.
WOLNA GRUPA BUKOWINA powstała na początku lat 70. XX wieku w Busku-Zdroju. Założył ją Wojtek Belon, uczeń miejscowego LO, który do współpracy zaprosił szkolną koleżankę Grażynę Kulawik i kilku innych uczniów. Grupa Zadebiutowała na Ogólnopolskiej Turystycznej Giełdzie Piosenki Studenckiej w Szklarskiej Porębie na przełomie lipca i sierpnia 1971 w składzie: Wojtek Belon, Grażyna Kulawik, Małgorzata Belon, Ryszard Dygdoń i Andrzej Rędziński.
W póżniejszym czasie, w grupie występowali: Wojciech Belon, Grażyna Kulawik, Wojciech Jarociński, Wacław Juszczyszyn, Jan Hnatowicz i Tadeusz Gos.
W 1985 r., po śmierci Wojciecha Belona, Wolna Grupa Bukowina zawiesiła swoją działalność. Reaktywacja zespołu nastąpiła na początku lat '90.
Obecny skład Wolnej Grupy Bukowina to:
- Grażyna Kulawik - śpiew,
- Wojciech Jarociński - śpiew, gitara,
- Wacław Juszczyszyn - śpiew, gitara
- Wojciech Maziakowski - gitara basowa.
- Marek Zarankiewicz - instr. perkusyjne
- Krzysztof Żesławski - gitara
Wydawnictwa
- 1978 - "Jan Wołek, Wolna Grupa Bukowina" - kaseta
- 1991 - "Bukowina" - Złota Płyta "Pomaton"
- 1994 - "Niechaj zabrzmi" - płyta koncertowa
- 1995 - "Sad"
- 1999 - "Pieśń Łagodnych" - składanka przebojów
- 2001 - "Słonecznik, Antologia" (2xCD)
- 2003 - "Bukowina / Sad" (2xCD) - reedycja dwóch albumów
Wojtek Bellon, właśc. Wojciech Jerzy Belon (ur. 14 marca 1952 w Kwidzynie, zm. 3 maja 1985 w Krakowie) – polski pieśniarz, poeta, kompozytor. Wykonawca piosenki poetyckiej i studenckiej.
Urodził się w 1952 r. w Kwidzynie, rodzinnym mieście jego matki, Wandy ze Stępnikowskich. Niebawem z rodzicami przeprowadził się na krótko do Opola Lubelskiego, skąd pochodził jego ojciec, Jerzy. Tam przyszła na świat jego siostra Małgorzata, od wielu lat żona Konstantego Miodowicza. Następnie rodzina Belonów przeniosła się do Skarżyska Kamiennej, gdzie Wojtek w 1959 r. rozpoczął naukę w szkole podstawowej. W 1965 rodzina Belonów osiadła w Busku-Zdroju. Tu Wojtek kończył szkołę podstawową, VII i VIII klasę w Szkole Ćwiczeń przy ówczesnym Liceum Pedagogicznym i Studium Nauczycielskim. Następnie od 1967 uczęszczał do buskiego Liceum Ogólnokształcącego.
Urodził się w 1952 r. w Kwidzynie, rodzinnym mieście jego matki, Wandy ze Stępnikowskich. Niebawem z rodzicami przeprowadził się na krótko do Opola Lubelskiego, skąd pochodził jego ojciec, Jerzy. Tam przyszła na świat jego siostra Małgorzata, od wielu lat żona Konstantego Miodowicza. Następnie rodzina Belonów przeniosła się do Skarżyska Kamiennej, gdzie Wojtek w 1959 r. rozpoczął naukę w szkole podstawowej. W 1965 rodzina Belonów osiadła w Busku-Zdroju. Tu Wojtek kończył szkołę podstawową, VII i VIII klasę w Szkole Ćwiczeń przy ówczesnym Liceum Pedagogicznym i Studium Nauczycielskim. Następnie od 1967 uczęszczał do buskiego Liceum Ogólnokształcącego.
W liceum Wojtek Belon dał się poznać jako zapalony turysta, członek PTTK. Wszędzie brał ze sobą gitarę. Na biwakach, przy ogniskach grał i śpiewał ówczesne szlagiery, ale też powoli zaczynał śpiewać własne utwory. Będąc licealistą pierwszy raz wystąpił publicznie z własnymi piosenkami. Latem 1971, wraz z młodszą koleżanką z buskiego liceum, Grażyną Kulawik, zadebiutowali razem na IV Giełdzie Piosenki Turystycznej w Szklarskiej Porębie i zdobyli jedną z głównych nagród. To dało początek Wolnej Grupie Bukowina
Po maturze w 1971 zdawał na historię sztuki, na Uniwersytecie Jagiellońskim, ale nie został przyjęty. Od września tego roku do czerwca roku następnego studiował w Studium Nauczycielskim w Tarnowie na kierunku Wychowania Muzycznego. Wraz z J. Kaźmierczakiem i J. Korzeniowskim próbował stworzyć zespół poetycko-muzyczny przy DK Azoty. Mimo jego powrotu do WGB zespół Litsong kierowany przez J. Kaźmierczaka powstał, a w jego repertuarze znalazły się dziś już raczej trudne do znalezienia utwory z muzyką J. Kaźmierczaka i tekstami W. Bellona, mimo że nagrano je z udziałem W. Bellona w radio Belferek działającemu przy Domu Studenta SN w Tarnowie. Później brał udział w kilku przeglądach piosenki turystycznej (m.in. na gdańskiej „Bazunie”), gdzie zdobywał laury.
Po roku spędzonym w Tarnowie wrócił do Krakowa gdzie rozpoczął studiowanie filozofii na Uniwersytecie Jagiellońskim.
Znaczącym sukcesem była pierwsza nagroda na Festiwalu Piosenki i Piosenkarzy Studenckich w Krakowie w 1974. Od tej pory Wolna Grupa Bukowina znalazła się w gronie najlepszych i najpopularniejszych przedstawicieli piosenki studenckiej i turystycznej.
W 1977 ożenił się z Joanną Kornagą, pochodzącą ze Szczawnicy studentką etnografii UJ. W 1978 r. urodziła się im córka Olga. Żonie i córce Wojciech Belon poświęcił wiele swoich lirycznych wierszy i piosenek, w których Joannę nazywał „Jasną” lub „Jasnowłosą”.
Belon wraz z Wolną Grupą Bukowiną jeździł z koncertami po całym kraju. Śpiewanie stało się ich źródłem utrzymania. Stali się profesjonalistami. Z czasem – jak twierdził – zatracili pierwotny sens swego muzykowania, jakim było wspólne bytowanie, wspólnie przeżywana radość ze śpiewania, z bycia razem. Dlatego w 1982 zespół zawiesił działalność. Przez krótki okres Belon współpracował z „Wałami Jagiellońskimi”. Po odejściu z tej grupy występował samodzielnie, albo z gitarzystami „Bukowiny”: Wojciechem Jarocińskim, Wacławem Juszczyszynem, Janem Hnatowiczem.
Na Ogólnopolskim Przeglądzie Piosenki Turystycznej „Włóczęga '85” w Zielonej Górze wystąpił gościnnie, akompaniując sobie na gitarze. Recytował swoje nowe wiersze, śpiewał nowe i stare piosenki.
Tematyka wierszy i piosenek Belona jest dość zróżnicowana. Dużą część utworów poświęcił on opisaniu niepowtarzalnego klimatu górskiego krajobrazu, nawiązując do twórczości Jerzego Harasymowicza (Pejzaże harasymowiczowskie, Sprzysiężenie górskiego kamienia). W utworach tego typu przyroda jest często pretekstem do poruszenia innych tematów takich jak potrzeba bliskości czy przyjaźni z drugim człowiekiem oraz ucieczka od rutyny i monotonnej codzienności. Często są one bezpośrednim apelem skierowanym do ludzi podobnie czujących jak autor (Bez słów, Bukowina II, Pieśń Łagodnych) i zawierają krytykę bezrefleksyjnego sposobu życia w wielkich miastach (Chyli się dzień do kresu, Nocna piosenka o mieście).
Część piosenek pieśniarz poświęcił także historiom prostych, zwyczajnych ludzi, nieraz zainspirowanych autentycznymi wydarzeniami (Majster Bieda, Ballada o Cześku Piekarzu). Kilka jego utworów dotyczących miłości miało bardzo osobisty charakter (Kołysanki dla Joanny, Między nami, Poślę dziewczynie).
Innym nurtem twórczości poety są gorzkie, nieraz sarkastyczne utwory wyrażające uczucia związane z przemijaniem. (Bar na Stawach, P.S. jesiennej miłości, Piosenka o zajączku).
W ostatnich wierszach pojawiło się przeczucie nadchodzącej śmierci a także wątki biblijne. (Jakże blisko, Motyw biblijny, Pieśń ślepca).
Pieśniarz tworzył także piosenki znacznie odbiegające od klimatu jego najbardziej znanych songów. Były to głównie utwory o charakterze humorystycznym i kabaretowym, nieraz frywolne (Ballada o Zyźku Wilku, Tango Jimmy). Kilka z nich w dowcipny sposób krytykowało społeczno-polityczne realia panujące w latach 70 w Polsce. (Zamek, Ballada o Tatuśku działaczu).
