Okropna pieśń o Mackie Majchrze
„Die Moritat von Mackie Messer”
G7+ a7
Rekin zęby ma na wierzchu
D7 G7+
A tych zębów pełen pysk
E7 a7
A Macheath ma nóż w kieszeni
D7 G7+ D7
Kto tam dojrzy jego błysk.
Z płetw rekina krew ocieka
Kiedy chapnął coś i zjadł.
Mackie chodzi w rękawiczkach
Które kryją zbrodni ślad.
U Tamizy wód zielonych
Pada nagle ten i ów.
Czy to dżuma, czy cholera?
Nie, to Mackie krąży znów.
Tu błękitna lśni niedziela
A tu pada trup na bruk
A niejaki Mackie Majcher
Właśnie skręcił tam za róg.
I Szmul Meier też zaginął
Co bogatszych trafia szlag
Mackie zgarnął po nim forsę
Lecz dowodów na to brak.
Jenny Towler znaleziono
Z nożem w piersi, ale cóż?
Mackie chodzi po nabrzeżu
I też nie wie czyj był nóż.
A ten Alfons Glite od wozów
Gdzie się podział, któż to wie?
Może by i kto co wiedział
Ale Mackie Majcher nie.
A ten wielki pożar w Soho
Siedem wnucząt, jeden dziad?
Mackie w tłumie i nic nie wie
Nikt nie pyta, każdy zgadł.
I znikają gdzieś te ryby
I zachodzi w głowę sąd
Aż pozwany rekin powie
Że nic nie wie, bo i skąd.
Nic sobie nie przypomina
I zażyć go nie ma jak
Bo i rekin nie jest rekin
Gdy dowodów na to brak.
(Opracowanie muzyczne: Sylwek Szweda)
Mackie: wymawiaj: Meki, Macheath: Mekhis,
Meier: Majer, Jenny Towler: Dżeni Tauler, Glite: Glajt.
Mack The Knife (original)
Macky Messer
Louis Armstrong - Mack the Knife
Ella fitzgerald - Mack The Knife High quality
Bertolt Brecht, właśc. Eugeniusz Berthold Friedrich Brecht (ur. 10 lutego 1898 w Augsburgu, zm. 14 sierpnia 1956 w Berlinie) – niemiecki pisarz, dramaturg, teoretyk teatru, inscenizator, poeta.
Grób Bertolda Brechta
Kurt Weill (ur. 2 marca 1900 w Dessau, zm. 3 kwietnia 1950 w Nowym Jorku) – kompozytor niemiecki, od 1935 mieszkający na stałe w Stanach Zjednoczonych.
W 1916 poznał o prawie trzy lata młodszą Paulę Banholzer, córkę augsburskich lekarzy – Anny i Karola Banholzerów. Rok później rozpoczął studia medyczne i filozoficzne na Uniwersytecie Monachijskim. W 1919 Bertoldowi i Pauli urodził się syn, który otrzymał imię Frank. Jego życie skończyło się w 1943, śmiercią na froncie wschodnim. Bertold i Paula nigdy nie wzięli ślubu. Pauli, którą Bertold zwykł nazywać "kochaną małą złośnicą" (niem. Liebste kleine Zornige), albo "Bi" ("Bittersweet") zawdzięczamy wspomnienia o Brechcie ("So viel wie eine Liebe: unbekannte Brecht"). W 1992 ukazały się listy Brechta do Pauli, w zbiorze zatytułowanym "Liebste Bi: Briefe an Paula Banholzer".
Dzień po spaleniu Reichstagu (28 lutego 1933) Brecht udał się na emigrację. Najpierw do Danii, potem do Szwecji i Finlandii, poprzez ZSRR (przejechał w 1940 koleją transsyberyjską do Władywostoku), ostatecznie zamieszkał w USA, w Santa Monica.
Komisja Kongresu USA do spraw działalności antyamerykańskiej wezwała go w październiku 1947 o stawiennictwo na przesłuchanie jako podejrzanego o działalność komunistyczną. 31 października 1947, chcąc uniknąć stawiennictwa przed komisją, Brecht wyjechał do Europy. W utworzonej przez ZSRR w październiku 1949 NRD został w listopadzie 1949 mianowany dyrektorem nowo utworzonego teatru – Berliner Ensemble.
Brecht zmarł na atak serca mając lat 58. W swej ostatniej woli wydał polecenia by w jego sercu umieścić sztylet a ciało zamknąć w stalowej trumnie, by nie mogły dostać się do niego robaki. Jest pochowany w Dorotheenfriedhof w Berlinie.
Kurt Weill (ur. 2 marca 1900 w Dessau, zm. 3 kwietnia 1950 w Nowym Jorku) – kompozytor niemiecki, od 1935 mieszkający na stałe w Stanach Zjednoczonych.
Jego najsłynniejsze dzieło to musical Opera za trzy grosze (premiera 31 sierpnia 1928), do którego libretto napisał Bertolt Brecht.
Był synem kantora synagogi w Dessau. Zainteresowanie kompozycją zdradzał już jako nastolatek. W wieku 18 lat wstępuje do Musikhochschule w Berlinie, gdzie kształci się pod okiem Engelberta Humperdincka, Ferruccia Busoniego, Philippa Jarnacha. Weill był ulubieńcem Busoniego i aż do śmierci mistrza w 1924 pozostawał pod jego wpływem. Po roku 1924 Weill rozpoczyna swą działalność krytyka. W licznych pismach, wywiadach i artykułach wykłada założenia swej estetyki muzycznej. Krytykuje twórczość Ryszarda Wagnera i wskazuje operę Doktor Faust Ferruccia Busoniego, która wg niego otwiera nowe perspektywy dla gatunku operowego. Pierwsze dzieła sceniczne Weilla to Der Protagonist (Protagonista, 1926), Royal Palace (1927), Der Zar lasst sich Photogrphieren (Car się fotografuje, 1928). Te dzieła zalicza się do tzw. gatunku Zeitoper. Przełomowy staje się rok 1928, gdy swoją premierą miała Opera za trzy grosze.
Weill w swych pismach pisze wtedy o wypracowaniu, wspólnie z Bertoltem Brechtem, nowej definicji opery, która jest bliższa założeniom estetycznym Busoniego. Weill dystansuje się wówczas do modnego ówcześnie stylu Zeitoper. Po sukcesie Opery za trzy grosze Weill komponuje jeszcze kilka dzieł w podobnej stylistyce: Aufstieg und Fall der Stadt Mahagonny (Rozkwit i upadek miasta Mahagonny, 1930). Punktem wyjścia dla tej opery była wcześniejsza kompozycja Weilla pt. Songspiel Mahagonny, będąca muzyczną ilustracją kilku wierszy Brechta. Do tekstów Brechta są też kolejne dzieła Weilla: Happy End, opera szkolna Der Jasager (Człowiek, który mówi "tak"), czy Die sieben Todsunden (Siedem grzechów głównych). W roku 1933 wyemigrował do Francji a w 1935 do USA, gdzie powstały m.in. Johnny Johnson, Street Scene (Scena uliczna), Lost in the Stars (Zagubieni wśród gwiazd). Nadto komponował muzykę filmową, muzykę kameralną, oraz piosenki.
Robert Reuven Stiller (ur. 25 stycznia 1928 w Warszawie) – polski tłumacz i pisarz żydowskiego pochodzenia, poliglota, filolog, religioznawca, językoznawca, publicysta, krytyk, żołnierz AK oraz działacz antykomunistyczny w czasach Polski Ludowej.
Zna ponad 60 języków – z tego czynnie 30 – m.in.: angielski, niemiecki, francuski, rosyjski, białoruski, ukraiński, czeski, malajski, oba języki łużyckie, łacinę, niderlandzki, islandzki, szwedzki, hiszpański, jidysz, hebrajski, a także sanskryt, grekę, chiński, jawajski i kilka języków polinezyjskich. Oprócz tłumaczeń jest znany jako autor książek i esejów o charakterze językoznawczym oraz sztuk teatralnych, a także jako współzałożyciel żydowskiej gminy reformowanej i propagator odrodzenia judaizmu reformowanego w Polsce. Jednym z jego przyjaciół jest filozof i tłumacz Jerzy Prokopiuk, z którym dzieli zainteresowania ezoteryczne (na przełomie lat 80.-90. XX w. na łamach czasopisma „Mój Świat” opublikował krótką, a mimo to legendarną serię artykułów na ten temat, był też współredaktorem pisma „Gnosis”).
W swoim życiu imał się też zawodów niezwiązanych z tłumaczeniem i pisaniem książek. O swej młodości pisze: „(…) byłem chłopcem dość nerwowym i bojącym się duchów, dopóki mi nie przyszło w wieku lat szesnastu zająć się pracą, której spora część przebiegała z nieboszczykami i w trupiarni.” (we wstępie do antologii „Strofy z dreszczykiem”, Iskry 1986).
W latach 60. i 70. publikował pod pseudonimami (Tomasz Harasiuk, Jerzy Szperak, Józef Salmanowicz), był m.in. autorem książki „Semantyka zbrodni” o propagandzie w sprawie zbrodni katyńskiej.
W 2005 kandydował do Sejmu z ramienia Platformy Janusza Korwin-Mikkego.
