d C d
Przy małej wiejskiej kapliczce, stojącej wedle drogi
a C d
Ukląkł, rzępoląc na skrzypkach wędrowny grajek ubogi
d C d
Od czasu do czasu grający, bezzębne otwierał wargi
d a C d
To przekomarzał się z Bogiem, to znowu się korzył bez skargi
g C6
Hej! Panie Boże coś wielkim,
d
Gazdą nad gazdami
C (A7)
Po coś mi dał taką skrzypkę
d C d
Co jeno tumani i mami
Spraw to, ażebym. na zawsze umiał dziękować Ci, Panie
Że sobie rzępolę, jak mogę, że daję Ci, na com jest w stanie.
A jeszcze bardziej chroń mnie i od najmniejszej zawiści
Że są na świecie grajkowie pełni szumniejszych myśli.
I niechaj pragnę w mym życiu, czy w bliskim, czy też w dalekim
Żem człekiem jest przede wszystkim i niczym więcej, jak człekiem.
Spraw bym przy tej kapliczce, obok tej wiejskiej drogi,
Klękał i grywał na skrzypkach wędrowny grajek ubogi.
I niechaj się zawsze przyznaję choć do najskrytszej przewiny
I wielką niech czynię spowiedź w obliczu ludzkiej rodziny.
A jednak, o wielki Panie zlituj się, zlituj nade mną,
Chroń mnie bym się nie grążył w jakąś rozpacz ciemną.
Modlitwa Wędrownego Grajka (muz. Andrzej Mróz, sł. Jan Kasprowicz)
Modlitwa Wędrownego Grajka (muz. Andrzej Mróz, sł. Jan Kasprowicz)
Modlitwa Wędrownego Grajka (muz. Andrzej Mróz, sł. Jan Kasprowicz)
Jan Kasprowicz (ur. 12 grudnia 1860 w Szymborzu, zm. 1 sierpnia 1926 w Zakopanem) – polski poeta, dramaturg, krytyk literacki i tłumacz. Przedstawiciel Młodej Polski, związany z kilkoma głównymi nurtami ówczesnej liryki, przede wszystkim z naturalizmem, symbolizmem oraz ekspresjonizmem. Prekursor nowoczesnego wiersza wolnego, katastrofizmu oraz szeregu tendencji prymitywistycznych we współczesnej sztuce. Uważany za jednego z najwybitniejszych poetów w dziejach literatury polskiej, stawianego na równi z Adamem Mickiewiczem, czy nawet nobilitowanego do roli Wieszcza.
Ceniona zwłaszcza za oryginalność stylu i twórczą niezależność poezja Kasprowicza powstawała jako owoc bolesnych doświadczeń życiowych związanych z biedą, samotnością, rozpadem więzi rodzinnych i próbami nawiązania dialogu z Bogiem. Stąd też stopniowe przemiany postaw estetycznych tej − początkowo bluźnierczej, później zaś rozpaczliwej − twórczości, której finalnym etapem była franciszkańska apoteoza bliskości z naturą, prostoty i pogody życia pośród przeciwności. Kasprowicz był przy tym, zdaniem Adama Ważyka, „jedyną naturą religijną wśród ówczesnych poetów”; każde doświadczenie egzystencjalne swojej burzliwej biografii odnosił bowiem do refleksji głęboko zakorzenionych w Piśmie Świętym oraz tradycji chrześcijańskiej. Inni badacze zwracają z kolei uwagę na ewolucję postrzegania miłości u Kasprowicza: od niszczycielskiego erosa po caritas, która „pocałunkami darzy wrogą ziemię”.
Ważne miejsce w jego poezji zajmował zachwyt nad przyrodą rodzinnych Kujaw oraz odbywane w latach późniejszych wędrówki po Tatrach. Część wierszy powstała pod wpływem fascynacji kulturą Dalekiego Wschodu oraz mitologią grecką.
Andrzej Mróz o sobie:
Interesuję się też trochę muzyką, gram na perkusji, w różnych okresach życia grałem amatorsko w kilku zespołach. Teraz jakoś nie ma czasu i technicznych możliwości. W liceum eksperymentowaliśmy z hardcore, crust punkiem i metalem, potem grałem w zespole Atak Parafian (wesoły punk rock z elementami ska/reggae), zagraliśmy kilka koncertów. Był też zespół Zespół, graliśmy muzykę „eksperymentalną”, taką niedefiniowalną mieszankę. Zdobyliśmy wyróżnienie na toruńskim „Katarze” 2002, mieliśmy nagrywać demo (sponsor WOAK), ale nie wyszło.
Czym się zajmuję:
Jestem asystentem w Katedrze Algebry i Geometrii na Wydziale Matematyki i InformatykiUniwersytetu Mikołaja Kopernika. Interesuję się zarówno matematyką czystą, jak i informatyką (teoretyczną, programowaniem).
